چه شد؟ خاك از خواب بيدار شد
به خود گفت: انگار من زنده ام!
دوباره شكفته است گل از گلم
ببين بوي گل مي دهد خنده ام!
نوشتند چون حرف ناگفته اي
گل لاله را بر لب جويبار
چه شد؟ باز انگار آتش گرفت
همه گل به گل دامن سبزه زار
چنين گفت در گوش گل،غنچه اي:
نسيمي مرا قلقلك مي دهد
زمين زير پايم نفس مي كشد
هوا بوي باد خنك مي دهد
صداي نفس هاي نرم نسيم
به بازيگري گفت اينك منم!
كه با دست هاي نوازشگرم
گلي بر سر شاخه ها مي زنم!
از اين سوره ي سبز و آيات سرخ
كتاب زمين پر علامت شده
زمين گفت: شايد بهشت است اين!
زمان گفت: گويا قيامت شده!
زمين فكر كرد: آسماني شده
كبوتر گمان كرد آبي شده
دل سنگ حس كرد: جاري شده
گل احساس كرد: آفتابي شده
به چشم زمين: برف ها آب شد!
به فكر كوير: آبشار آمده!
به ذهن كلاغان: زمستان گذشت!
به قول پرستو: بهار آمده!
