اي كه يك روز پرسيده بودي:
لحظه ي شعر گفتن چگونه است؟
گفتمت: «مثل لبخند گل ها!
حسِ گل در شكفتن چگونه است؟»
باز من گفته بودم برايت
باز از من تو پرسيده بودي
گفتمت: «مثل غم، مثل گريه!»
تو از اين حرف خنديده بودي…
لحظه ي شعر گفتن، برايم
راستش را بخواهي عجيب است
مثل از شاخه افتادن سيب
ساده و سر به زير و نجيب است
باغ سبز خدا در دل ماست
ميوه ي باغ، شعر و ترانه
شعر هم مثل هر ميوه دارد؛
ريشه و ساقه و برگ و دانه
ريشه، احساس و فكر و خيالش
دانه، مضمون ومعناي شعر است
ساقه، اندام و شكل و زبانش
برگ، آهنگ و آواي شعر است
با كمي مهرباني، كمي نور
مي شكوفد پس از چند روزي
در دلِ خانه ها، در سبدها
مي زند بر تو لبخند روزي
فصل سبزِ رسيدن چه خوب است!
ميوه از شاخه چيدن چه خوب است!
از سرِ برگ گل با نسيمي
مثل شبنم چكيدن چه خوب است!
من كه غير از دلي ساده و صاف
در جهان هيچ چيزي ندارم
مثل آيينه گاهي دلم را
رو به روي شما مي گذارم
دست هاي پر از خالي ام را
پيش روي همه مي تكانم
چكه چكه تمام دلم را
در دلِ بچه ها مي چكانم
