نمونه اشعار : نصرت رحمانی

اي كه يك روز پرسيده بودي:           لحظه ي شعر گفتن چگونه است؟        گفتمت: «مثل لبخند گل ها!               حسِ گل در شكفتن چگونه است؟» باز من گفته بودم برايت                   باز از من تو پرسيده بودي               گفتمت: «مثل غم، مثل گريه!»           تو از اين حرف خنديده بودي… لحظه ي شعر گفتن، برايم                 راستش را بخواهي عجيب است          […]

در كتاب چار فصل زندگي صفحه ها پشت سرِ هم مي روند هر يك از اين صفحه ها ، يك لحظه اند لحظه ها با شادي و غم مي روند  آفتاب و ماه ، يك خط در ميان گاه پيدا، گاه پنهان مي شوند شادي و غم نيز هر يك لحظه اي بر سر اين

صبح يك روز نوبهاري بود روزي از روزهاي اول سال بچه ها در كلاس جنگل سبز جمع بودند دور هم خوشحال بچه ها گرم گفت و گو بودند باز هم در كلاس غوغا بود هر يكي برگ كوچكي در دست باز انگار زنگ انشا بود تا معلم ز گرد راه رسيد گفت با چهره اي

پيش از اين ها فكر مي كردم خدا خانه اي دارد كنار ابرها مثل قصر پادشاه قصه ها خشتي از الماس و خشتي از طلا پايه هاي برجش از عاج و بلور بر سر تختي نشسته با غرور ماه ، برق كوچكي از تاج او هر ستاره ، پولكي از تاج او اطلس پيراهن او

باز آن احساس گنگ و آشنا در دلم سير و سفر آغاز كرد باز هم با دست هاي كودكي سفره ي تنگ دلم را باز كرد باز برگشتم به آن دوران دور روزهاي خوب و بازي هاي خوب قصه هاي ساده ي مادر بزرگ در هواي گرم شب هاي جنوب رختخوابي پهن، روي پشت بام