رخ تو پیش نظر داشتیم و دم نزدیم
صفای خاطر آیینه را به هم نزدیم
به دوش بی خودی از کوچه ات گذر کردیم
به پای خویش درین بوستان قدم نزدیم
درین بساط گرت نقش خوش نشست بخند
که ما ز طالع بد غیر نقش کم نزدیم
کدام روز درین شعله زار همچو شرار
ز بی وجودی خود خنده بر عدم نزدیم
به اعتقاد چو از بت پرست کم بودیم
چه جای سنگ که گل نیز بر صنم نزدیم
بیان شوق اگر از قلم نمی آمد
به دست آه چرا نامه ای رقم نزدیم
قلم ز شکوه طرازی به شکر گرداندیم
به لوح خاطر احباب نقش غم نزدیم
اگرچه دخل کم ما وفا نکرد به خرج
زدیم مهر به لب دم ز بیش و کم نزدیم
