خورشيد جاودانه می درخشد در مدار خويش
مانيم که يا جای پای خود می نهيم و غروب می کنيم
هر پسين
اين روشنای خاطر آشوب در افق های تاريک دوردست
نگاه ساده فريب کيست که همراه با زمين
مرا به طلوعی دوباره می کشاند ؟
ای راز
ای رمز
ای همه روزهای عمر مرا اولين و آخرين