زبان بر خاک می مالند از لب تشنگی جوها
چه می پرسی ز حال و روز سوسن ها و شب بوها
چمن در انتظار آب آتش زیر پا دارد
به جای سبزه برخیزد کنون دود از لب جوها
بهار آمد ولی آگه نمی گشتم ز دلتنگی
نمی آشفت اگر خواب مرا شور پرستوها
به رنگ زرد می سازند با رخسار گرد آلود
به سرسبزی سمر بودند اگر در باغ ناژوها
گشوده چتر خود را نارون با صد امید اما
نمی افتد گذار ابر بارانی به این سوها
به رنگ آمیزی گل ها چرا باید نهادن دل
درین گلشن که وقت رنگ ها تنگ است چون بوها
ز پرواز پرستوها کسی را دل نمی جنبد
که داده اینچنین پیوند سرها را به زانوها
رجوع غم به دل های عزیزان است در عالم
چو زنبوران که برگردند از صحرا به کندوها
ز گوهرهای غلتان خویشتن داری چه می جویی
که آخر دانه های اشک می غلتند بر روها
