وبلاگ

جيمز تربر/ زندگی پنهان والتر میتی

برگردان: حسن افشار

«جا نمی زنیم!» صدای فرمانده مثل صدای شکستن یخ نازکی بود. اونیفورم رسمیش تنش بود و کلاه سفید قیطان دوزی شده اش را یکبری تا روی یک چشم خاکستری بی حالش پایین کشیده بود.«نمی توانیم قربان. اگر از من بپرسید می گویم تنش می خارد برای یک طوفان.» فرمانده گفت:«از تو نمی پرسم،ستوان برگ. نورافکنها را روشن کن! دورش را برسان به 8500! جا نمی زنیم!» صدای سیلندرها بلندتر شد : تا پوکه تا،پوکه تا، پوکه تا.فرمانده به یخی که داشت روی شیشه پنجره خلبان را می پوشاند خیره شد . بعد راه افتاد و یک ردیف پیچ را چرخاند و فریاد زد: «بزن روی هشت کمکی!» ستوان برگ تکرار کرد:«روی هشت کمکی!» فرمانده فریاد زد :«همه قدرت در برجک شماره سه!» «همه قدرت در برجک شماره سه!»خدمه که در هواپیمای دریانشین هست موتوره پهن پیکر تندرو نیروی دریایی هر کدام سرگرم کاری بودند، نگاهی به هم انداختند و نیش شان را باز کردند و گفتند: «پیرمرد از معرکه درمان می برد. پیرمرد از هیچ چیز نمی ترسد!»… خانم میتی گفت: «نه اینقدر تند! داری زیاد تند می روی! برای چه اینقدر تند می روی؟»

والتر میتی گفت: «چی؟» حیرتزده و غافلگیر شده به زنش که کنارش نشسته بود نگاه کرد. زنش ناآشنا به نظر می آمد، مثل زن غریبه ای که از وسط جمعیت سرش داد کشیده باشد . گفت: «داشتی پنجاه و پنج تا می رفتی. می دانی که من تندتر از پنجاه و پنج تا دوست ندارم . داشتی پنجاه و پنج تا می رفتی.»والتر میتی ساکت به سمت واتربری راند و صدای غرش هواپیمای «اس.ان.202» در بدترین طوفان بیست سال پرواز در نیروی دریایی در خطوط هوایی دور و آشنای مغزش محو شد. خانم میتی گفت: «انگار باز جوش آورده ای . امروز هم از آن روزهاست. کاش می گذاشتی دکتر رنشا ببیندت.»

والتر میتی ماشین را جلو ساختمانی که زنش مویش را آنجا درست می کرد نگه داشت. او گفت: «یادت نرود تا من دارم موهایم را درست می کنم آن گالشها را بگیری.»

میتی گفت: «گالش نمی خواهم» او آینه اش را در کیفش گذاشت و در حال بیرون رفتن از ماشین گفت:«مگر تمامش نکردیم! تو دیگر جوان نیستی ها.» او کمی گاز داد . «چرا دستکشهایت را دستت نمی کنی؟ گمشان کردی؟» والتر میتی دست در یکی از جیبهایش کرد و دستکشهایش را درآورد و دستش کرد، ولی بعد از اینکه زنش رفت و وارد ساختمان شد و او به یک چراغ قرمز رسید دوباره درآورده شان. چراغ عوض شد و پاسبانی داد زد:«آقا سریع!» میتی با عجله دستکشها را پوشید و راه افتاد . مدتی بی هدف دور خیابانها گشت و بعد، از جلو بیمارستان رد شد تا به توقفگاه برود. 

… پرستار خوشگل گفت:«ولینگتون مک میلان است،همان بانکدار میلیونر.» والتر میتی در حالی که آهسته دستکشهایش را در می آورد گفت:«بله ؟کار دست کیست؟»«دکتر رنشا و دکتر بنبو، ولی دو تا متخصص هم اینجا هستند، دکتر رمینگتون از نیویورک و آقای پریچارد میتفورد از لندن . او پرواز داشت.» در یک دالان دراز خنک باز شد و دکتر رنشا بیرون آمد . پریشان و خسته به نظر می رسید. گفت:«سلام، میتی. عرقمان را درآورده این مک میلان،بانکدار میلیونر و دوست صمیمی روزولت . انسداد مجرای لنف. ثالثه . کاش یک نگاه به ش می انداختی» میتی گفت:«بدم نمی آید.

در اتاق عمل معرفیها زیر لب انجام گرفت:«دکتر رمیگتون، دکتر میتی، آقای پریچارد میتفورد، دکتر میتی.» پریچارد میتفورد در حال دست دادن گفت:«کتابتان را درباره استرپتوترکوز خوانده ام. شاهکار است، قربان.» والتر میتی گفت:«سپاسگذارم» رمینگتون لندید:«نمی دانستم آمده ای آمریکا،میتی. کولز آمد نیوکاسل، من و میتفورد را برای یک ثالثه آورد اینجا.»میتی گفت:«لطف کردید» دستگاه بزرگ و پیچیده ای که با لوله ها و سیمهای زیادی به تخت عمل وصل بود در همین لحظه شروع کرد به «پوکه تا،پوکه تا،کویت،پوکه تا، کویت» کردن. انترنی فریاد زد:«هوشبر نو دارد از کار می افتد! اینجا در شرق آمریکا هیچ کس نیست بتواند درستش کند!» میتی با خونسردی به آرامی گفت:«ساکت شو،مرد!» سردستگاه رفت هنوز داشت«پوکه تا،پوکه تا،کویت،پوکه تا، کویت» می کرد و با ظرافت شروع به کار با یک ردیف پیچ براق کرد و صدا زد:«یک خودنویس بده من!» کسی خودنویس دستش داد . یک پیستون خراب را از دستگاه بیرون کشید و خودنویس را جایش گذاشت و گفت:«حالا ده دقیقه دیگر کار می کند. عمل را ادامه بدهید.» پرستاری شتابان آمد و زیر گوش رنشا چزی گفت و میتی دید که رنگ او پرید. رنشا دستپاچه گفت: «کورئوپسی کرده . می شود بقیه را تو ادامه بدهی . میتی؟» میتی به او و قیافه بزدلانه بنبو که الکی بود و چهره های مردد و گرفته دو متخصص بزرگ نگاه کرد و گفت: «هر طور مایلید.» روپوش سفیدی تنش کردند و دهنبندی بست و دستکش های نازک را پوشید و پرستارها آلت براقی دستش دادندو…

«بده عقب،مک! بیوک را بپا!» والتر میتی محکم روی ترمز زد . متصدی توقفگاه به میتی زل زد و گفت:«تو خط اشتباه رفتی مک» میتی زیر لب گفت:«اه!آهان!» و با احتیاط شروع به عقب رفتن و خارج شدن از خطی کرد که رویش نوشته بود «فقط خروج» متصدی گفت: «بگذار همانجا باشد. من می کشمش کنار.» میتی از ماشین بیرون آمد.«هی، سوئیچ را بگذار باشه» میتی گفت«اه» و سوئیچ را دستش داد . متصدی به داخل ماشین پرید و با مهارت فوق العاده ای آن را عقب داد و سرجایش گذاشت. 

والتر میتی همان طور که در خیابان اصلی شهر راه می رفت با خودش فکرکرد: لعنتیها چقدر هم مغرورند؛ خیال می کنند همه چیز را می دانند. یک بار بیرون «نیومیلفورد» سعی کرده بود زنجیرها چرخها را باز کند، ولی دور محور چرخ پیچیده بود . اجباراً مردی با ماشین تعمیرات آمده بود و زنجیر را باز کرده بود . گاراژدار جوان خنده رویی بود. از آن به بعد خانم میتی همیشه وادارش می کرد برای باز کردن زنجیرها به یک تعمیرگاه برود. با خودش گفت دفعه دیگر دست راستم را نوارپیچی می کنم تا به من نخندند . دست راستم را نوارپیچی می کنم تا فکر کنند خودم نمی توانم زنجیرها را باز کنم. به برف در حال ذوب پیاده رو لگدی پراند و زیر لب گفت«گالش» و شروع به گشتن دنبال یک کفش فروشی کرد. 

وقتی والتر میتی با جعبه گالش زیر بغلش دوباره به خیابان آمد از خودش پرسید چیز دیگری که زنش گفته بود بگیرد چه بود. پیش از درآمدن از خانه شان به قصد واتربری، دوبار گفته بود . از طرفی هم از این سفرهای هفتگی به شهر بدش می آمد،چون همیشه اشتباهاً چیز دیگری می گرفت. فکر کرد: کلینکس؟ تیغ اسکوئیپ؟ نه. خمیردندان، مسواک،جوش شیرین، سمباده، حق همگانی پیشنهاد فانون و حق مراجعه با آرای همگانی؟ ول کرد. ولی زنش یادش نمی رفت و می پرسید:«چیز کجاست؟ نکند چیز را فراموش کردی؟» روزنامه فروشی رد شد و چیزی درباره محاکمه واتربری فریاد زد.

…«شاید این به حافظه تان کمک کند.»دادستان ناحیه ناگهان تفنگ خدکار سنگینی را زیر دماغ آدم ساکتی که در جایگاه شهود بود گرفت و گفت :«این را قبلاً دیده اید؟» والتر میتی تفنگ را گرفت و کارشناسانه ورانداز کرد و گفت:«وبلی ویکرز 80/50 من است.» همهمه هیجانزده ای دادگاه را برداشت. قاضی با چکشش دستور مراعات نظم داد. دادستان حیله گرانه گفت:«شما در تیراندازی با هر نوع سلاحی مهارت دارید، این طور نیست؟» وکیل میتی فریاد زد:«اعتراض دارم! ما ثابت کردیم که متهم نمی توانسته شکیل کرده باشد. ثابت کردیم که درشب چهاردهم ژوئیه دست راستش نوارپیچی شده بود.»والتر میتی دست راستش را بالا برد و طرفین دست از بگومگو برداشتند. بعد آرام گفت:«من با هر جور سلاحی از فاصله سیصد پایی می توانستم گرگوری فیتس هرست را با دست چپم بزنم.» دادگاه شلوغ شد. صدای جیغ زنی از میان هیاهو به گوش رسید و ناگهان دختر موشکی دلربایی خودش را در دامان والتر میتی انداخت. دادستان بی رحمانه ضربه ای به او زد . میتی هم بدون اینکه از جا بلند شود مشتی زیرچانه مرد زد و گفت:«سگ کثیف!»

«بیسکوئیت سگ» والتر میتی در پیاده رو ایستاده و ساختمان های واتربری از سقف دادگاه مه آلود بیرون زدند و دوباره احاطه اش کردند. زنی که داشت از کنارش می گذشت خندید و به همراهش گفت:«گفت بیسکویت سگ،مردک با خودش بیسکویت سگ.» والتر میتی قدم تند کرد و وارد یک «ان اند پی» شد . اولین نبود که سر راهش دیده بود؛ ولی فروشگاه کوچکتری بود بالادست خیابان. به فروشنده گفت: «یک بیسکویت می خواهم برای توله سگ»«مارک خاصی می خواهید، قربان؟» بزرگترین تیرانداز دنیا لحظه ای فکر کرد و گفت:«روی قوطیش نوشته: سگها برایش پارس می کنند.»

میتی با ساعتش نگاه کرد و دید زنش پانزده دقیقه دیگر کارش در آرایشگاه تمام می شود، مگر آنکه مویش راحت خشک نمی شد. گاهی سخت خشک می شد او دوست نداشت اول به هتل بردسد؛ می خواست شوهرش مثل همیشه مدتی انتظارش را بکشد. صندلی چرمی بزرگی رو به پنجره در سرسرا پیدا کرد و گالش و بیسکویت سگ را کنار آن روی زمین گذاشت. نسخه کهنه ای از لیبرتی برداشت و توی صندلی فرورفت. «آیا آلمان می تواند دنیا را از هوا فتح کند؟» والتر میتی به عکسهای هواپیمای بمب افکن و خیابان ویران نگاه کرد.

… گروهبان گفت:«توپها رالی جوان را ترسانده اند،قربان» فرمانده میتی از زیر موهای ژولیده لش سربالا به او نگاه کرد و خسته گفت:«ببر بخوابانش. هواپیما را تنها میبرم.» گروهبان با نگرانی گفت:«آخر شما نمی توانی قربان. بردن آن بمب افکن به دو نفر احتیاج دارد. ضد هواییها هم آسمان را جهنم کرده اند. سیرک پرنده فون ریشتمان هم بین اینجا و سولیه است» میتی گفت:«یکی باید خودش را به آن انبار مهمات برساند . من باید بروم. با یک پیک برندی چطوری؟» یکی برای گروهبان ریخت و یکی برای خودش . جنگ در اطراف سنگر می غرید و زوزه می کشیدو به در می کوبید. تخته ای شکست و خرده های چوب در اتاق به پرواز درآمد. فرمانده میتی بی اعتنا گفت:«چیزی نمانده بودها!» گروهبان گفت: «با آتشباران محاصره مان کرده اند.» میتی با لبخند زودگذری گفت:«آدم فقط یک دفعه زندگی می کند،گروهبان نه؟» پیک دیگری از برندی ریخت و سرکشید . گروهبان گفت:«ندیده ام کسی بتواند برندی را مثل شما دستش بگیرد،قربان. معذرت می خواهم ها!» فرمانده میتی بلند شد و بند وبلی ویکرز خودکار بزرگش را سرشانه اش انداخت. گروهبان گفت:«چهل کیلومتر تو جهنم است قربان.» میتی آخرین پیک برندیش را سرکشید و آهسته گفت:«چی نیست؟» آتشباری توپها زیادتر شد. صدای ت ت تق تق مسلسلها به گوش می رسید و از جایی صدای «پوکه تا،پوکه تا،پوکه تا»ی تهدید کننده آتش افکنهای جدید هم با صدای دیگر اضافه شد . والتر میتی برای گروهبان تکان داد و گفت:«بدرود!»

چیزی به شانه اش خورد. میتی گفت:«همه هتل را دنبالت گشته ام. چرا خودت را تو این صندلی کهنه قایم کرده ای؟چطور انتظار داشته ای پیدایت کنم؟» والتر میتی با حواس پرتی گفت:«محاصره است.» خانم میتی گفت:«چی؟چیز گرفتی؟ بیسکویت سگ؟ توی جعبه چیست؟ میتی گفت: «گالش»«نمی توانستی تو فروشگاه پایت کنی؟» والتر میتی گفت: «تو فکر بودم . هیچ فهمیده ای من هم گاهی فکر می کنم؟»او نگاهش کرد و گفت: «وقتی رسیدیم خانه، برایت درجه می گذارم.»

از درگردانی که وقتی فشارش می دادی صدای سوت مسخره خفیفی می داد بیرون رفتند.دو کوچه به توقفگاه مانده بود.جلو داروخانه سرپیچ، زن گفت: «صبرکن. یک چیز یادم رفت. یک دقیقه هم طول نمی کشد» یک دقیقه بیشتر شد . والتر میتی سیگاری روشن کرد. باران شروع شد، بارانی که برف هم همراهش بود. به دیوار داروخانه چسبید و به سیگارش پک زد… شانه هایش را عقب داد و پاشنه هایش را به هم چسباند و سرزنش آلود گفت:«لعنت به دستمال!» پک آخر را هم به سیگارش زد و دورش انداخت. آنوقت با همان لبخند زودگذر جلو جوخه آتش ایستاد؛ صاف و بی حرکت،متفر عن و مغرور، والتر میتی شکست ناپذیر، مرموز تا آخر.