وبلاگ نویسندگان

پیش از عثمان یکی نساخ بودکو به نسخ وحی جدی می‌نمودچون نبی از وحی فرمودی سبقاو همان را وا نبشتی بر ورقپرتو آن وحی بر وی تافتیاو درون خویش حکمت یافتیعین آن حکمت بفرمودی رسولزین قدر گمراه شد آن بوالفضولکانچ می‌گوید رسول مستنیرمر مرا هست آن حقیقت در ضمیرپرتو اندیشه‌اش زد بر رسولقهر حق آورد […]

گفت یوسف هین بیاور ارمغاناو ز شرم این تقاضا زد فغانگفت من چند ارمغان جستم تراارمغانی در نظر نامد مراحبه‌ای را جانب کان چون برمقطره‌ای را سوی عمان چون برمزیره را من سوی کرمان آورمگر به پیش تو دل و جان آورمنیست تخمی کاندرین انبار نیستغیر حسن تو که آن را یار نیستلایق آن دیدم

آمد از آفاق یار مهربانیوسف صدیق را شد میهمانکاشنا بودند وقت کودکیبر وسادهٔ آشنایی متکییاد دادش جور اخوان و حسدگفت کان زنجیر بود و ما اسدعار نبود شیر را از سلسلهنیست ما را از قضای حق گلهشیر را بر گردن ار زنجیر بودبر همه زنجیرسازان میر بودگفت چون بودی ز زندان و ز چاهگفت همچون

پادشاهان را چنان عادت بوداین شنیده باشی ار یادت بوددست چپشان پهلوانان ایستندزانک دل پهلوی چپ باشد ببندمشرف و اهل قلم بر دست راستزانک علم خط و ثبت آن دست راستصوفیان را پیش رو موضع دهندکاینهٔ جانند و ز آیینه بهندسینه صیقلها زده در ذکر و فکرتا پذیرد آینهٔ دل نقش بکرهر که او از

گفت نوح ای سرکشان من من نیممن ز جان مردم بجانان می‌زیمچون بمردم از حواس بوالبشرحق مرا شد سمع و ادراک و بصرچونک من من نیستم این دم ز هوستپیش این دم هرکه دم زد کافر اوستهست اندر نقش این روباه شیرسوی این روبه نشاید شد دلیرگر ز روی صورتش می‌نگرویغره شیران ازو می‌نشنویگر نبودی