وبسایت

چو مردمان شب دیرنده عزم خواب کنندهمه خزانهٔ اسرار من خراب کنندنقاب شرم چو لاله ز روی بردارندچو ماه و مهر سر و روی در نقاب کنندرخم ز چشمم هم چهرهٔ تذرو شودچو تیره شب را هم‌گونهٔ غراب کنندتنم به تیغ قضا طعمهٔ هزبر نهنددلم به تیر عنا مستهٔ عقاب کنندگل مورد گشته است چشم […]

چون منی را فلک بیازاردخردش بی‌خرد نینگارد؟هر زمانی چو ریگ تشنه‌ترمگرچه بر من چو ابر غم باردچون بیفسایدم چو مار، غمیبر دل من چو مار بگماردتا تنم خاک محنتی نشودبه دگر محنتیش نسپارداندر آن تنگیم که وحشت اوجان و دل را گلو بیفشاردراضیم گرچه هول دیدارشدیدهٔ من به خار می‌خاردکز نهیبش همی قضا و بلابر

دوال رحلت چون بر زدم به کوس سفرجز از ستاره ندیدم بر آسمان لشکرچو حاجبان زمی از شب سیاه پوشیدهچو بندگان ز مجره سپهر بسته کمربه هست و نیست در آرد عنان من در مشتچو دو فریشته‌ام از دو سو قضا و قدرمباش و باش ز بیم و امید با تن و جانمجوی و جوی

روزگاری است سخت بی‌بنیادکس گرفتار روزگار مبادشیر بینم شده متابع رنگباز بینم شده مطاوع خادنه بجز سوسن ایچ آزادستنه بجز ابرهست یک تن رادنه نگفتم نکو معاذاللهاین سخن را قوی نیامد لادمهترانند مفضل و هر یکاندر افضال جاودانه زیادنیست گیتی بجز شگفتی و نیزکار من بین که چون شگفت افتادصد در افزون زدم به دست

امروز هیچ خلق چو من نیستجز رنج ازین نحیف بدن نیستلرزان تر و ضعیف‌تر از مندر باغ، شاخ و برگ و سمن نیستانگشتری است پشتم گوییاشکم جز از عقیق یمن نیستاز نظم و نثر عاجز گشتمگویی مرا زبان و دهن نیستاز تاب درد سوزش دل هستوز بار ضعف قوت تن نیستوین هست و آرزوی دل