هنر

اگر چه در ره هستی هزار دشواریستچو پر کاه پریدن ز جا سبکساریست به پات رشته فکندست روزگار و هنوزنه آگهی تو که این رشتهٔ گرفتاریست بگرگ مردمی آموزی و نمیدانیکه گرگ را ز ازل پیشه مردم آزاریست بپرس راه ز علم، این نه جای گمراهیستبخواه چاره ز عقل، این نه روز ناچاریست نهفته در […]

آنکس که چو سیمرغ بی نشانستاز رهزن ایام در امانست ایمن نشد از دزد جز سبکباربر دوش تو این بار بس گرانست اسبی که تو را میبرد بیک عمربنگر که بدست که‌اش عنانست مردم‌کشی دهر، بی سلاح استغارتگری چرخ، ناگهانست خودکامی افلاک آشکار استاز دیدهٔ ما خفتگان نهانست افسانهٔ گیتی نگفته پیداستافسونگریش روشن و عیانست

شالودهٔ کاخ جهان بر آبستتا چشم بهم بر زنی خرابست ایمن چه نشینی درین سفینهکاین بحر همیشه در انقلابست افسونگر چرخ کبود هر شبدر فکرت افسون شیخ و شابست ای تشنه مرو، کاندرین بیابانگر یک سر آبست، صد سرابست سیمرغ که هرگز بدام نیاددر دام زمانه کم از ذبابست چشمت بخط و خال دلفریب استگوشت

گویند عارفان هنر و علم کیمیاستوان مس که گشت همسر این کیمیا طلاست فرخنده طائری که بدین بال و پر پردهمدوش مرغ دولت و همعرصهٔ هماست وقت گذشته را نتوانی خرید بازمفروش خیره، کاین گهر پاک بی بهاست گر زنده‌ای و مرده نه‌ای، کار جان گزینتن پروری چه سود، چو جان تو ناشتاست تو مردمی

ای عجب! این راه نه راه خداستزانکه در آن اهرمنی رهنماست قافله بس رفت از این راه، لیککس نشد آگاه که مقصد کجاست راهروانی که درین معبرندفکرتشان یکسره آز و هواست ای رمه، این دره چراگاه نیستای بره، این گرگ بسی ناشتاست تا تو ز بیغوله گذر میکنیرهزن طرار تو را در قفاست دیده ببندی