شعرفارسی

مرداب اتاقم کدر شده بودو من زمزمه خون را در رگ‌هایم می‌شنیدم.زندگی‌ام در تاریکی ژرفی می‌‌گذشت.این تاریکی، طرح وجودم را روشن می‌کرد.در باز شدو او با فانوسش به درون وزید.زیبایی رها شدهٔی بودو من دیده به راهش بودم:رویای بی‌شکل زندگی‌ام بود.عطری در چشمم زمزمه کرد.رگ‌هایم از تپش افتاد.همه رشته‌هایی که مرا به من نشان می‌داددر […]

روی علف ها چکیده ام.من شبنم خواب آلود یک ستاره امکه روی علف های تاریک چکیده ام.جایم اینجا نبود.نجوای نمناک علف ها را می شنومجایم اینجا نبود.فانوسدر گهواره خروشان دریا شست و شو می کندکجا می رود این فانوس ،این فانوس دریا پرست پر عطش مست ؟بر سکوی کاشی افق دورنگاهم با رقص مه آلود

پس از لحظه های درازبر درخت خاکستری پنجره ام برگی روییدو نسیم سبزی تار و پود خفته مرا لرزاند.و هنوز منریشه های تنم را در شن های رویاها فرو نبرده بودمکه براه افتادم.پس از لحظه های درازسایه دستی روی وجودم افتادولرزش انگشتانش بیدارم کرد.و هنوز منپرتو تنهای خودم رادر ورطه تاریک درونم نیفکنده بودم.که براه

مرغ مهتابمی خواند.ابری در اتاقم می گرید.گل های چشم پشیمانی می شکفد.در تابوت پنجره ام پیکر مشرق می لولد.مغرب جان می کند،می میرد.گیاه نارنجی خورشیددر مرداب اتاقم می روید کم کمبیدارمنپندارید در خوابسایه شاخه ای بشکستهآهسته خوابم کرد.اکنون دارم می شنومآهنگ مرغ مهتابو گل های پشیمانی را پرپر می کنم. 

من در این تاریکیفکر یک بره روشن هستمکه بیاید علف خستگی‌ام را بچرد.من در این تاریکیامتداد تر بازوهایم رازیر بارانی می‌بینمکه دعاهای نخستین بشر را تر کرد.من در این تاریکیدرگشودم به چمن‌های قدیم،به طلایی‌هایی، که به دیوار اساطیر تماشا کردیم.من در این تاریکیریشه‌ها را دیدمو برای بته نورس مرگ، آب را معنی کردم.