خاطره

۱ کبریت های صاعقه پی در پی خاموش می شود شب همچنان شب است با این که یک بهار و دو پاییز زنجیره ی زمان را با سبز و زردشان از آب رودخانه گذر دادند دیدیم در آب رودخانه همه سال خون بود و خاک گرم که می رفت در شط شطی که دست مردی […]

۱ دیدی که باز هم صد گونه گشت و بازی ایام یک بیضه در کلاهش نشکست؟ این معجزه ست سحر و فسون نیست چندین که عرض شعبده با اهل راز کرد زان سالیان و روزان روزی که خیل تاتار دروازه را به آتش و خون بست سال کتاب سوزان با مرده باد آتش و زنده

اینجا نه شادی است نه غم نه عزا نه سرور دستارک سپیدش را در جویبار باد پلشتی می شوید دزدان رستگاری پاییز های روح سبزینه و طراوت هر باغ و بوته را در غارت شبانه ی خود پاک می برند اکنون کاین محتسب کجال تماشا نیم دهد میخانه ی کدام حریفی پیمانه ای دوباره از

شیپور شادمانی تاتار در سالگرد فتح فرصت نمی دهد تا بانگ تازیانه ی وحشت را در پهلوی شکسته ی آنان در آن سوی حصار گرفتار بشنویم دیوارهای سبز نگارین دیوارهای جادو دیوارهای نرم حتی نسیم را بی پرس و جو اجازه ی رفتن نمی دهند ای خضر سرخ پوش صحاری خاکستر خجسته ی ققنوسی را

هیچ می دانی چرا چون موج در گریز از خویشتن پیوسته می کاهم؟ زان که بر این پرده ی تاریک این خاموشی نزدیک آنچه می خواهم نمی بینم و آنچه می بینم نمی خواهم