ابوالقاسم کریمی نویسنده

ساقیا، بادهٔ صبوح بدهعاشقان را غذای روح بدهبادهٔ عشق ده به ما مستانمی بده «مای» ما ز ما بستاندر دلم نه حلاوت مستیتا شود نیستی من هستیزان صراحی، که جام رضوان استباده‌ای ده، که جرعه‌اش جان استای که بر یاد لعل دلجویتباده ناخورده، مستم از بویتنفسی بازپرس مستان راراحتی بخش می‌پرستان راسوختم، سوختم، در آتش […]

هر که را نیست عیش خوش بی‌دوستاین مناجات می‌کند: کاری دوستجان ما گوهری است بیش بهاکالبدهای ما چو مزبل‌هااندرین مزبله چه می‌پاییم؟روی بنمای، تا برون آییمگرچه از تو به بوی خرسندیمهم به دیدارت آرزومندیمعاشقا، راز عاشقان بشنوهم ز بی‌دل حدیث جان بشنوگوش کن سر این فسانه ز منگلخنی جان توست و گلخن تنگرچه در جان

تیری، ای دوست، برکش از ترکشپس به آبروی چون کمان درکشهان! دلم گر نشانه می‌خواهیزدن از توست و از من آهی خوشکی ز تیرت الم رسد؟ که مرادیده در حیرت است و دل در غشیابم از دیدن تو آب حیاتور بسوزانیم تو در آتشخواه نوش است و خواه زهرآلودشربت از دست دوست خوش درکشور دهد