آمانج مندُمی کورد

ای دل نمی شد از خیانت دور باشی؟تا من نبینم خم به رو، رنجور باشیای کاش چشمان تو را من بسته بودمتا در شروع دوستی ها کور باشیزین دار حق گفتن چه حاصل بود؟ ای دلجز آنکه تو همسفره با «منصور» باشیبنگر به پاییز جدایی ها که آخرچون برگ نزد شاخه ات منفور باشیشیرین تر […]

ای حبس شده در قفسِ تنگِ تباهیتنها شدی و در دل تو نیست پناهیسجاده اگر خیس شد از اشک تو امادور است ز تو آن همه فریاد الهیگر چرخ زمین با نگهی ژرف ببینیدر متن نظامش نچشیدی تو رفاهیبا جبر بنا کردی از این خانه اتاقیدر تنگی این تُنگ اسیری تو چو ماهیاز مرگ تو

زمین زندگی را با تو چون گلزار خواهم کرددرخت عشق را با بوسه ات پربار خواهم کردبه وقت صحبتم با تو دلم خاموش خواهد شدسکوت لحظه را با ناز تو هموار خواهم کردبه غیر از چشم تو دیگر نگاهی را نمیخواهمبه قصد دیدنت یک شهر را بیدار خواهم کردشبیه خاک افتاده به زیر پای هر

ریشه های دوستی را ناگهانی باد بردمنفعت آمد مرام دوستی از یاد برد کیفر پیوستن من با کسان، شد یک عذاباین سر پر شور من را خنجر جلاد برد عاقبت در یک نتیجه رازِ یاران فاش شدهر که در این بازیِ ننگین به خاک افتاد، بُرد در رفاقت مهر و بی مهری به هم آمیخته