وبلاگ شعر کوتاه_9

‌برای مُردن

مرا میان مریم‌ها و نرگس‌ها نگذار

مرا رها نکن در آب‌های جهان

به کهکشان‌ها هم مرا نسپار

مرا نخست از میان النگوی آن نگاه

زاویه‌دارِ اُریب عبور ده

و بعد مرا به دور من بچرخان

و در میان النگوی

آن نگاه زاویه‌دارِ اُریب نگاه‌دار

نگاه‌دار و بچرخان

که من نبوده‌ام

((رضا براهنی))

تا به حال مرا

زير نفس‌های تو

گم‌ شده

ديده بودی؟

((عباس معروفی))

می‌ شود لباس‌ هام را به تنم

آتش بزنی

و من لباس‌ هات را

به تنت آب کنم؟

((عباس معروفی))

گفتی که ظهر می‌آيی

و من يادم رفت بپرسم

به افق تو يا من؟

و تو يادت رفت بگويی

فردا يا روزی ديگر؟

چه فرقی می‌کند؟

خودم را آراسته‌ ام،

عطرزده و منتظر

با لباسی که خودت تنم کردی.

((عباس معروفی))

به سکوت خو می‌ گرفت

و آن قدر بی حضور شده بود

که همه فراموشش کرده بودند.

انگار به دنیا آمده بود که تنها باشد.

((عباس معروفی))

سربسته بگويمت

حالا اين ديدگانِ ماست

که بر غمگين‌ترين درياها گواهی می‌دهند،

گواهی می‌دهند

که هنوز هم اينجا انارستانی هست

باغی بزرگ، پسينی پنهان وُ

پروانه‌هايی عجيب

که در پس آستينِ آينه پنهانند.

((سيد على صالحى))

با زمزمه ی تو

اکنون رخت به گستره ی خوابی خواهم کشید

که تنها رؤیای آن تویی .

((احمد شاملو))

چشم‌ به‌ راهم

و چشم‌ به‌ راه چه‌ ام؟

چشم‌ به‌ راه مردی با دست‌ هایی ‌ آکنده از گل

‌و لبهایی لبالب از واژه‌ هایی دلبرانه

مردی که نگاهم ‌می‌ کند و مرا می‌ بیند

با من حرف می‌ زند و حرف‌ هایم را می‌ شنود

مردی که به خاطر من اشک می‌ ریزد.

دلم به حالش می‌ سوزد و دوستش دارم.

((مرام‌ المصری))

ترجمه:اعظم کمالی

تمام لحظاتی که گریستم

و تمام لحظاتی که خندیدم

و تمام لحظاتی که بوسیدم

پرنده بودم...

پرنده‌ای که بالهایش را تا کرده و گذاشته در کیفش

تا تو را به اشتباه بیندازد...

و لحظه‌ای که پریدم

زن بودم...

((ستاره جواد زاده))

و گورستانی چندان بی‌ مرز شیار کردند

که بازماندگان را

هنوز از چشم

خونابه روان است.

((احمد شاملو))

ما، که بدبختیم،

که زمان اندکی داریم

برای جوانی و زیبایی؛

دنیا! تو می‌توانی بی ما بمانی.

ما بردگان تولدیم!

پروانه‌گانی که هرگز زیبا نبوده‌اند،

مرده در پیله‌ی زمان.

((پیر پائولو پازولینی))

ترجمه: مهدی مرعشی

ترانه‌ های انسان‌ ها

از خود انسان‌ها زیباتر

مژده‌بخش‌تر از خود آن‌ها

غم‌گین‌تر از خودشان

و از خود انسان‌ها دیرپاتر

ترانه‌های انسان‌ها را بسیار پسندیده‌ام

بدون انسان‌ها زیسته‌ام

بی‌ترانه اما هرگز

که ترانه‌ها هیچ‌گاه در قصد فریب دادن من نبودند

ترانه‌ها را به هر زبانی متوجه شده‌ام

در این دنیا

از آن‌چه خوردم و نوشیده‌ام

از آن‌چه گشتم و فرسوده کرده‌ام

از آن‌چه دیده‌ام و شنیده‌ام

از آن‌چه لمس کرده‌ام و فهمیده‌ام

هیچ‌کدام‌شان مرا بیش از ترانه‌ها خوش‌بخت نکرده‌اند

((ناظم حکمت))

مترجم : ابوالفضل پاشا

پشت هر پنجره باشم نظرم خیره به توست

در نگاهم تو فقط منظرۀ دلخواهی

((اعظم سعادتمند))

طوری از کنار هم می ڱذریم انگار

هیچ پرنده ای در سینه ما پر نگرفت و

هیچ پرنده ای در سینه ما پرپر نزد ...

ما آوازهای مشترکی داریم

بر شاخه های مشترکی

با سنگهای مشترکی...

از کنار هم می گذریم اما

پروازهای مشترکی داشتیم

بی آسمان

بی آسمان

((ستاره جواد زاده))

مرا دیدند

که به تو گفتند زیبا

منم غلطی

که درست را نشان می دهد

((علیرضا روشن))

و كلام تو در جانِ من نشست

و من آن را حرف به حرف باز گفتم.

كلماتی كه عطرِ دهانِ تو را داشت...!

((احمد شاملو))

مادرم همیشه می‌ گفت

هرگز تمام خودت را

برای هیچ مردی خرج نکن ...

من اما خساست مادرم را به ارث نبرده‌ام

حیف ...

شاید حالا کمی از خودم

ته ِ جیبهایم باقی مانده بود ...

((هستی دارایی))

نه باران

که يادآورم شوی

گريه مال مرد نيست

نه برف

که يادآورم شوی

رد پای ما،همين پنج روز و شش ...

برای من چون مِه باش

دربرم بگير

می‌خواهم شعری بگويم

برای اشکهای آدم برفیِ نیمهٔ مرداد

((سینا بهمنش))

من در سقوط برگ ها

نابودی درختان را ندیدم

افول ستاره ای برایم

به منزله ی تشییع جنازه ی آسمان

نبود!

ومرگت ...

میدانی ؟!

من به ریشه ها می اندیشم

چون معنای جاودانگی دارند

تو درقلب وروحم

ریشه ای به قدمت عمرم داری !

((فرشته محمودی))

بوسه‌ ها

بسیار‌‌ است

در هندسه‌ی اندامم

جهان، کش می‌آید

هم عرض شانه‌هامان

وقتی انگشتانت

گم می‌شوند درزاویه‌های تنم

از شیب کدام ارتفاع

بایدسُر بخوریم

وقتی هیچ امیدی

به تقاطعِ دوخطِ موازی نیست...!؟

((سارا رضایی))

بیا قانونِ طبیعتِ مادرانمان را مشق نکنیم

بیا خودمان باشیم

حتی اگر با صفرهای ترسناک

تخمینمان زدند

بیا از گرگ‌ها نترسیم

بیا از تهدیدِ هیچ دستی‌

هیچ سنگی‌ نترسیم

بگذار ایجازِ ما

نقطه ی پایانی بر افسانه ی مرگِ عاشقان باشد

که عشق اگر خطاست ... ما خطاکاریم

((نیکی فیروز کوهی))

ترجیح می دهم که بمیرم ز درد عشق

روزی اگر جهان همه دار الشفا شود ...

((حامد فلاحي راد))

آفتاب من ،

نیم نگاهی از تو کافیست

تا سر ، بلند کند

آفتاب گردانِ پژمردگی های من...!

((مینا آقا زاده))

من و تو چون دو کوه

دور از هم

جدا از هم

نه توان حرکتی نه امید دیداری

آرزویم اما این است که

عشق خود را با ستاره‌های نیمه‌شبان

به سویم بفرستی

((آنا آخماتووا))

مترجم : احمد پوری

من فکر می‌ کنم در غیاب تو

همه‌ی خانه‌های جهان خالی است

همه‌ی پنجره‌ها بسته است

اصلاً کسی

حوصله‌ی آمدن به ایوان عصر جمعه را ندارد.

((سید علی صالحی))

میچرخم و میرقصم و مینوشم از این جام

بیخود شده از خویشم و از گردش ایام...

((مولانا))

گوش ماهی ها

قصه ی دریا را تعریف می کنند

گوش وارهایِ طلایی تو

قصه ی آفتاب را

((محسن حسینخانی))

مي ترسم

از زمستان نهالي كه نكاشته ام

از گم شدن دختري كه ندارم...

و از نيامدنت

سر قراري كه باتو نگذاشته‌ام

تكيه به ديوار خانه داده‌ام و مي ترسم تا خانه نباشم

كسي بيايد پشت در

با شاخه گلي بر لب و هزار كلمه در مشت...

اين چشم هاي بسته مرا مي ترساند

نكند خيالات من و حرف‌هاي تو يك روز تمام شود

و خواب ها را

در وقفه‌هاي كوچك سياه و سفيد

عادلانه بينمان تقسيم كنيم..

من حق دارم

حق دارم گاهي از ترس بميرم

گاهي از ترس بالا بياورم!

و به عكس‌هاي تو زل بزنم

بيشتر شماره‌ات را بگيرم

بيشتر بگويم دوستت دارم

بيشتر نفس كم بياورم...

من حق دارم گاهي روي چهارپايه بايستم

طناب را دور گردنم بياندازم

و ببينم چقدر به تو فكر مي كنم؟

مي ترسم

مي ترسم و بيشتر به نبودنت فكر نمي كنم...

((ستاره جواد زاده))

تقویم را

از هر طرف که ورق می زنم ،

پاییز است...

صدای رفتنت

در تمام روزهایش پیچیده

وَ ازگریه های من

همه ی فصل ها بارانیست ...

((مینا آقازاده))

من

فقط یک سوال دارم:

شادمانی آدمی را کجا،

و نان مردم را

کی ربوده‌اند؟

مهم است که می‌گویم

گوش بگیر!

او که امید را از تو می‌گیرد

همه چیز را از تو گرفته است.

((سید علی صالحی))

یكدیگر را پس بداريم دوست،

بداريم دوست!

وزین زمان گذرا،

بشتابیم تا بگيريم بهره‌ای

آدمی را نیست در جایی بندری،

زمان را نیست در جایی ساحلی؛

او روان است و ما در گذريم...

((آلفونس دو لامارتین))

ترجمه: محمد علی منوچهری

گفتی برو

به امان باد

و پرنده‌ای که بالای خانه‌ات می‌چرخد

و پرنده‌ای که دلش به قفس گیر کرده است

و پرنده‌ای که به راهِ رفتن فکر نمی‌کند

یعنی لانه‌اش به باد بند نبوده است

باز کن این در را لعنتی

باد ولم نمی‌کند

هوا خودش را می‌گیرد

دلم به هوای تو

و بغضم که تا روی خانه‌ات گرفته می‌شود

اسمم را با ابر سیاه‌بختی اشتباه می‌گیری

که به میله‌های پنجره‌ات وابستگی دارد

یعنی باران گرفته یا...

گاهی ابرها هم از ترس تنهایی می‌بارند

باز کن این در را لعنتی

خودم را می‌کوبم به هوا

خودم را می‌کوبم به پنجره

خودم را می‌کوبم به در

به در

به در

هوا باز می‌شود

پنجره باز می‌شود

در باز می‌شود

و دوربین تو

چه دیر نمای دور پرنده‌ای را می‌گیرد

که بی‌جهت در باد

به این سو و آن سو کشیده می‌شود

((منیره حسینی))

چیزی به من بگو

که «ادامه »معنا پیدا کند

که راه بیفتم به عبور

و نترسم از افتادن در گوری که

مدام برای آرزوهایم می کَنَم

((روشنک آرامش))

از تو چنان رنجی به من رسیده ، که

هرگز انتظارش را از هیچ جنبنده‌ای نداشتم ...

حتی امروز فکرت در ذهنم با رنج

آمیخته است ،

اما با تمام این مرارت ها ،

صورتت برای من هنوز

خوشبختی‌ست ؛

خودِ زندگیست ...

((آلبر کامو))

خسته و محبوس

در حصارِ افکاری عریان

نگاهم

چمدان دلتنگی را

به دنبال سیب سرخ لبهایت

به کنکاش نشسته!

وازاُبهت انگشتانم،

عروسکی

ساخته

برای به خیال واداشتن درختان

تا برگ به برگ

عطوفت خاطراتت را

بپوشانند

بر قامتِ خزان زده ام!

ورویای بودنت

آرام آرام

نیایش نجوا گونه ای شود

ورد زبان ابرِک نگاهم...!

((سارا رضایی))

دستی ما را به زندگی پرت می کند

و دست های دیگر می گردانند

نگاه می کنم به لبخند عروسک خواهرم

که موهایش کنده و

صورتش خط خطی شده

بغض در گلویم گیر می کند

زیبایی زندگی به پیری اجباری می رسد

حال تفنگی را دارم که گلوله ای در گلویش گیر کرده

و دوست دارد آن را

در سینه ی کسی که پرش کرده خالی کند

((محسن حسینخانی))

خورشید را در چمدانت

و آسمان را

در پس ِ شعرهایم پنهان کردی

وگرنه

این همه برف

در هوای دستهایم

چگونه نتوانست

پرواز را از یاد پرنده ها بِبَرد

((بدری دهنوی))

قسم به پائیز

و به پچ پچ های عاشقانه ی برگ ها

در حال افتادن ...

قسم به بوسه های آخر

و به باران های گاه و بی گاه

و به آغوش های خالی ...

قسم به عشق

که من ،

پائیز به پائیز

باران به باران

آغوش به آغوش دل تنگ توأم ...

((سوسن درفش))

راه دوری نمی روم

مثل دودی بازیگوش

از دودکشی سنگی

وسط بی چون و چرای نقاشی ات

تو رنگ می پاشی

ومن رنگ به رنگ می شوم

نسیم بی دست و پایی هم

اگر از پنجره

کاغذهای روی میز را

به هم بریزد

چیزی عوض نمی شود

تو نیستی

وفرقی هم نمی کند

این سکه ی ده شاهی

به باجه ی تلفن بکوبد

یا به کوبه ی در

هیچ صدایی تو را بر نمی گرداند!

((فرسا عمران))

بخند

خنده‌های تو

ترکیدن شاهوار کوهستان‌های انار است

((شمس لنگرودی))

قدم میزنی

پرنده ای پاورچین روی ابرها

راه می رود

صدای آوازت

در گوش ابرها می پیچد

و فرشتگان

راه بهشت را گم می کنند

((مریم امینی))

زنی

آبستنِ دردهای من است...

درونم در تلاطمی سخت

نفس‌های عمیق و طولانی

می‌خواهد طفلی بزاید

از جنسِ حرف...

فریاد می‌کشم

بندِ زندگی‌ام پاره می‌شود

طفلی نازاده

سرِ زا می‌میرد...

و من آبستنِ حرف‌های ناگفته

تیغی بر حنجره‌ی سکوت می‌زنم...

((مژده شکوری))