وبلاگ شعر کوتاه_8

از آن جا که بین ما

سوپ گرمی نیست برای خوردن

و کلماتی ولرم برای تکرار...

از آن‌جا که دیگر بین ما

هیچ‌چیز نیست

به جز یک تخت

که تنها بر آن قارچ‌ها می‌رویند

و شب که دیگر از بین نمی‌برد

خستگی طول روز را...

از آن جا که بین ما

هیچ‌چیز نیست

جز فرزندانی که ما

توهمات‌مان را در بشقابی به خوردشان می‌دهیم

از آن‌جا که در این حیرت دو طرفه

بیش از غریبه‌ها

و کمتر از دشمنان

موذب شده‌ایم

از آن‌جا که دیگر

چیزی بین ما نیست

چه، خنده‌های بی ‌مهار

و لمس‌های بی‌گناه

چه، طعم برگ و عسل

بر لب‌های‌مان

از آن‌جا دیگر

بین ما چیزی نیست...

((مرام المصرى))

چه میشد اگر

آن یک نفری که تاکسی ها منتظرش هستند

تا راه بیفتند

تو بودی ؟

چه میشد اگر

تو آن یک نفری نبودی

که در عکس ها نیست !؟

((ساره دستاران))

لب‌هایم را به دست‌هایت نزدیک کردم

پوست‌ات

به لطافت رویاها بود

چیزی از ابدیت

به آنی

لبانم را خراشید

((آنتونیو گاموندا))

چه فرقی می‌کند کجای دنیا نشسته‌ای!؟

نبودنت حوصله‌ام را پیر می‌کند

روزنامه‌ها

دیوارها

و نگاه منتظرم

هرشب از پیله‌ی خیال تو طلوع می‌کند

((نسيم دادستان))

مدام به تو فکر می‌کنم

و لباسهایم بوی تو را

مثل بوی خوش اطلسی‌ها

می‌گیرد

آسمان در پی باد می‌دود

خانه از درد تنهایی خالی می‌شود

مدام به تو فکر می‌کنم

و تو را آرزو می‌کنم

شاید

شب از شبم رخت ببندد

با دهان دکمه پیراهنم اعتراف کنم

چقدر

دوستت دارم

((نسیم دادستان))

خوابم نمی برد

خوابم نمی برد

یک لحظه چشم های تو را دیدم

یک بار یک ستاره که از شب گذشته بود

تند صدایم زد

عاشق شو

بار دگر اگر صدای مرا بشنوی

بدان که این صدا

صدای آخر دنیاست

خوابم نمی برد

خوابم نمی برد

خوابم نمی برد

تا آن ستاره باز صدایم زند

حتا اگر صدا

صدای آخر دنیا باشد

((رضا براهنی))

راستی هیچ می‌دانی من

در غیبت پر سوال تو

چقدر ترانه سرودم

چقدر ستاره نشاندم

چقدر نامه نوشتم

که حتی یکی خط ساده هم به مقصد نرسید ؟

رسید ، اما وقتی

که دیگر هیچ کسی در خاموشی خانه

خواب بازآمدن مسافر خویش را نمی‌دید

((سید علی صالحی))

حتی ثانیه ای ترکم نکن ، دلبندترین

چرا که همان دم

آنقدر دور می شوی

که آواره جهان شوم

سرگشته

تا بپرسم که باز خواهی آمد

یا اینکه رهایم می کنی

تا بمیرم

((پابلو نرودا))

با گریه می نویسم

از خواب

با گریه پا شدم

دستم هنوز

در گردن بلند تو آویخته ست

و عطر گیسوان سیاه تو با لبم

آمیخته ست

دیدار شد میسر و با گریه پا شدم

((هوشنگ ابتهاج))

ما

بودیم و

اندوهی مداوم

که گاه در پس تبسمی کوتاه

از یادمان می رفت ...

((سید علی صالحی))

نه می‌گریزم می‌خواهم

نه می‌توانم بگریزم

ناچار در هوای او هر چیز

مثل هوا زیبا می‌گردد.

-
((یدالله رویایی))

پنجره

پنجره

به چشم انداز سكوتم

قيام كن ..

بگذار

هر بار كه دهان باز مي كنم

آفتابگردان ها

رو به آينه

بچرخند .

((بدری دهنوی))

به خاطر تو

به جهان خواهم نگریست

به خاطر تو

از درختان میوه خواهم چید

به خاطر تو

راه خواهم رفت

و به خاطر تو

با مردمان سخن خواهم گفت

به خاطر تو

خودم را، دوست خواهم داشت

-
((بیژن جلالی))

چنین غمگین و هایاهای ‏

کدامین سوگ می‌گریاندت؟

ای ابر شبگیران اسفندی!

اگر دوریم اگر نزدیک

بیا با هم بگرییم

ای چو من تاریک...!

-
((مهدی اخوان ثالث))

من دنیای واقعی را دوست دارم

زیستن در ناممکن‌ها بیهوده و غم‌انگیز است

نمی‌شود از رنگ دریا ماهی گرفت

نمی‌شود از عکس درختان میوه چید

برکه‌های رویا، پرندگان را سیراب نمی‌کنند

مرا ببخش

فراموشت کردم

نمی‌توانستم به دیواری در دوردست‌ها تکیه کنم!

-

((رسول یونان))

ای کاش آسمان بودم

حتی اگر تنها يک پرنده

در من پر می‌ زد.

((علیرضا راهب))

تو ای حرفِ زیبای الف‌با!

و تو ای کاغذ! – که زیبایی –

و تو ای قلم! – که زیبایی –

با تو از رودخانه‌ها و از بادها سخن می‌گویم

برای من:

رودخانه‌ها را پرورش بده

و آب‌راهه‌ها را باز کن

وقتی‌که من کودکِ خردسالی بودم

کودکی که اطرافِ دهان‌اش پر از لکه‌های غذا باشد –

رودخانه‌ها را در حالِ پیش‌رَوی دیدم

و قولِ رودخانه‌ها و بادها زنده است

من تکه‌یی از دهانِ توام

تو این را در گوشه‌یی یادداشت کن

تو ای دست‌نوشته‌ی زیبا!

و تو ای مرکّب! – که زیبایی –

و تو ای سرْقلم! – که زیبایی –

مرا آب‌گیرهای کوچک پرورش دادند

اگر هوای شناختن‌ام را داری

مرا از آب‌گیرها بپرس

آب از یاد نمی‌بَرَد

که برای رسمِ دایره‌ها با چه دقتی تلاش کرده است

تو برگ‌هایی را به خاطرِ من به یک‌جا جمع کن

و بسترت را چرکین نگه‌دار

من ام‌شب پای‌بندِ عقل‌ام

گیسوانِ مرا پریشان کن

((ایلهان برک))

ترجمه از ابوالفضل پاشا

وقتی که بعدها در زیر بار سنگ سپیدی خوابیده‌ام

چون روحِ وسوسه در یک نسیم سوی تو خواهم آمد

آنجا کنار پنجره خواهم ماند

با شور و شوق داغ تماشا

و این سوال:

اکنون در آن اتاق کوچک تنها که ماه را

در خویشِ خویش نهان کرده است

|مثل زنی که زیباییِ گذشتۀ خود را|،

شب‌ها چه می‌کنی؟

و پاسخم را هم – من مطمئنم – خواهم گرفت

زیرا سوال هایِ پس از مردن هرگز بلاجواب نمی‌ماند‌! ‌
‌‌

‌
((رضا براهنی))

به لبه ی روشن خاطراتمان رسیده ام

آسمان

انگشتش را روی هر سطری که می گذارد

هوای کلماتش آفتابی می شود

و من

بال های شعرم را باز کرده ام

از پنجره ی گلویم که بیرون می زند

لبخند می شود

و گوشه ی لبانت می نشیند .

((سارا کی غلام))

یک سوره بخوان

مهریه ام کن غزلت را...

من طاقت یعقوب ندارم

بغلم کن...

((علیرضا آذر))

چو آفتاب بتاب و به نور لبخندت

مرا که تیره و تارم به عشق روشن کن...

((معصومه‌ صابر))

من مست صدای توام

صدای تو که در اینجا پژواک می‌یابد

فقدان بار سنگینی است بر دوش

و زندگی دوزخی است نفرین‌شده

پیش از این چه سخت باور داشتم

تو بازمی‌گردی

((آنا آخماتووا))

مترجم : آزاده کامیار

تا بهار

راهی نمانده

جان به جانت زدم

و نوشیدم

امانم دهید تا مست شوم

((مسعود کیمیایی))

رخت خستگیمو از تنم بگیر

با تنت برهنگیمو بپوشون

منو تا مهمونی عشق ببر

کتابِ دربه‌دریمو بسوزون

((ایرج جنتی عطایی))

می‌دانم

پشت هر لبخندت

زخمی به دردهایم می‌زنی

و این‌که چقدر دوستت‌دارم

هیچ فرقی برایت ندارد

و زنی که شکسته‌تر از قبل

دنبال تکه‌های بودنش

در تو می‌گردد

چیزی به خرد شدنش نمانده است

حروف اسمم را کنار هم می‌چینم

م ن ی ر ه

جهان پازل روشنایی‌اش کامل می‌شود

منیره یعنی

هر نقطه‌ی روشن این دنیا

دستی‌ست که من از دور بر آتش دارم

و هر آتش

زنی‌ست روشن‌فکر

که می‌سوزدو می‌سازد

خانه‌ی تاریکش را

می‌بینی؟

به راحتی

امید بسته‌ام به دلم

دل‌بسته‌ام به امید

تو فقط یک‌بار نام مرا صدا بزن

این خانه که هیچ

برای دنیا منیره می‌شوم

((منیره حسینی))

به‌ جز اینکه دلتنگم

و قلبم را با آهنگی غمگین خوابانده‌ام،

به‌جز اینکه دلتنگم

و حنجره‌ام را از آوازی محزون عبور داده‌ام،

به‌جز اینکه دلتنگم

و دست‌هایم را در خلائی مشکوک از دست داده‌ام...

دلتنگم...

و صدایی که نمی‌شنوید

هق‌هق دور شدهء زنی رفته است

و اشکی که نمی‌بینید

خاطرهء پاک‌شدهء بلوغِ دستمال‌هاست

حالا سال‌هاست

که دلتنگی‌ عضوی از بدنم شده‌است

با آن راه می روم

حرف می زنم

می بینم

می شنوم

و فکر می کنم به اینکه

چقدر رفته‌ای؟

چقدر؟! . . . .

((ستاره جواد زاده))

کلماتی که

محکوم اند به تاریکی

نطفه ی خورشید می شوند

شب

شاید زنی باشد

که هر صبح

سرزا می رود

((بدری دهنوی))

تو مبین که خاکم از، خستگی و شکستگی ها

تو بخواه تا به سویت، ز هوا سبک تر آیم

((حسین منزوی))

درسرمای عصری

که عشق

معصومیتی‌ست عقیم

و دانه‌های سپید برف

اندوه می‌بارند

بر قلب یخ زده‌ام

رویای سبز تو

بسان پیچکی

می‌روید و می‌بالد

در انجماد خاطرم ‌....

((سارا رضایی))