وبلاگ شعر کوتاه_12

دیدم که شاخه های درختان ِ خشک هم

از مِهر ِ آسمان ِ نگاهت ، شکوفه داد ...

((سیما اسعدی))

تنها‌تر از آنم

که واقعیت داشته باشم

به خیابان می‌روم

و ساعت‌ها در خودم قدم می‌زنم

از تو تنها خاطره‌ای مانده است

که امشب

چون اسبی زینَش می‌کنم

بر آن می‌تازم و از استخوان‌هایم

بیرون می‌زنم

((گروس عبدالملکیان))

در جمله ی

(من به تو هرگز نمی رسم)

فعل و فاعل و مفعول تویی

مابقی ...

حرف اضافه است

((رضا محبی راد))

مرگ

همیشه سیاه نیست

گاهی

برف است

در کوچه ای

با دیوارهای کاهگلی

و تنها ردپایی که

از یک نفر به جا مانده است

((بدری دهنوی))

و صبح بعد

كوچه هاى جهان پر بود

و بوى تازهء ترياك فصل مى آمد

از تكيه هاى برگ

قيلوله اى غريب، جهان را ربود و برد

((رضا براهنى))

تنِ تو کو، تنِ صمیمی تو کو

تنی که جون پناهِ من نبود

عطوفتِ تن تکیده‌ی تو کو

تنی که تکیه‌گاه من نبود

درخت تن‌سپرده دست بادم و

پر از جوانه‌ی شکستنم

ببین چه سوگوار و سرد و بی‌رمق

در آستانه‌ی شکستنم...

((ایرج جنتی عطایی))

چه باک از باد

ریشه در خاک دارم

((عباس کیارستمی))

از ایستگاهی

به ایستگاهی دیگر

با آرزوهایی چروک در چمدان هایمان

و دیالوگی تکراری برای

فراموش کردن تنها بودنمان

_ببخشید می شود کنارشما بنشینم؟

بی فایده است

اینجوری به جایی نمی رسیم

تمام جاده ها

از روز اول

برای نرسیدن

خ_ _ط_ _ ک _ _ش_ _ی شده اند.

((آزاد نوروزی))

اینجا

دور از هُرم نفس هایت

میان برگریزان عاطفه ها

فصل پنجمی

همراه با دل گرفتگی مداوم

و ریزش موسمی اشک

در حال روی دادن است

((مریم امینی))

خيلي سال است

از كنار خيلي ها گذشته ام

از كنارم خيلي ها گذشته اند

گم شده ام

لبخندم را گم كرده ام

پشت پاي رفتني

زير پاي آمدني

كنج نگاهي سرد

زير زباني تلخ ...

و هر بار كسي كه مرا پيدا كرد

امانتدار خوبي نبود.

دليل دارد گم شدن

جايي كه نداري بروي

خيابان ها همه شبيه همند.

مي گويند انقدر فكر نكن

چاقو هم دستهء خودش را نمي برد!

اما من

چاقوهاي بي دستهء زيادي ديده ام

اتفاقا آدم وقتي كه مي برد

از خودش شروع مي كند

من كه هنوز نبريده ام

و خيابان ها را هنوز

تشخيص مي دهم

اما

آي آدم ها

يكي از شما

لبخند مرا

پس نداده ست

((ماندانا طوراني))

عشق

چيز عجيبی ست

وقتی از من

ديكتاتوری می سازد، زود رنج

كه تنها تو را انحصاری می خواهد

از تو

نازک دلی

كه اشک مرا

تاب نمی آورد...

عشق چيز عجيبی نيست

شايد

اما

من و تو

عجيب ...

عاشق شده ايم!

((ماندانا طورانی))

نقش هایم را روی میز می چینم

هیچ کدام شبیه من نیستند

نه موهای بلند دارند

نه چشمان ذغالی

نه حتی زخمی بر سینه

کلمات چقدر ناچیزند

انگار زبان بسته ی رنجند

و پر بسته ی اندوه

و بغض

تکرار ناخوشایند دردی ست که

کهنه نمی شود

پیراهنم را بسوزان

و زخم هایم را نمک بپاش

«دیگر برای زیستن دو قلب کافی نیست»

من آدرس خانه ام را

به سینه ام سنجاق کرده ام

تا هر وقت از تو گم شدم

کسی مرا به خانه برساند.

((روشنک آرامش))

مسافرِ دی

چمدان برفی اش را

روی آخرین پلّه ی پاییز باز می کند

پای سرما به شهر باز می شود ،

وَ من راه می افتم

که دلم را برای زندگی ، گرم کنم...!

خوب می دانم

از پس تمام سیاهی ها

رو سفید بیرون می آیم...!

((مینا آقازاده))

آخرین گلوله

سکوت است

آنجا که

از کلمه

جز پوکه ای

برجا نمی ماند

((آرزو کاظمی))

این مردم

گاهی در تنهاییِ خود

از تشنگی سخن می‌گویند،

نگران‌اند

حق دارند.

این مردم

گاهی در ازدحامِ جهان

از قیامِ آب سخن می‌گویند،

نگران‌اند

حق دارند.

این مردم

گاهی در اندوهِ آدمی

از بارشِ نیزه و از گلوی بریده سخن می‌گویند

نگران‌اند

حق دارند.

حق دارند از تَحَکُم بی‌دلیلِ کلمات بترسند،

حق دارند از کیفرِ بی‌هودهٔ خستگی بترسند.

آنها برای اثباتِ صبوریِ خویش

نیازی به سوگندِ صبح و

صحیفهٔ نی‌نوا ندارند،

غریبانا...تو بگو!

این مردم خسته

چرا از همین مردمِ خسته می‌ترسند!؟

((سید علی صالحی))

من مشتاق شمردن بوسه‌های توام

و زاری آب در لیوانی

که به لب‌های تو فکر می‌کند.

((شمس لنگرودی))

مي‌خواستم ترانه ‌يي باشم

كه بچه‌هاي دبستاني از بر كنند

دريا كه مي‌شنود

توفان‌اش را پشت‌اش پنهان كن

و برگ‌هاي علف

نت‌هاي به هم خوردن‌شان را

از روي صداي من بنويسند.

مي‌خواستم ترانه‌يي باشم

كه چشمه زمزمه‌ام كند

آبشار

با سنج و دهل بخواند.

اما ترانه‌ي غمگينم

و دريا، غروب

بچه‌هايش را جمع مي‌كند كه صدايم را نشنوند.

نت‌هايم را تمام نكرده

چرا

رهايم كردي.

((شمس لنگرودی))

چه گوشواره‌ای از بوسه‌های من خوش‌تر

که دانه دانه نشیند به لاله‌ی گوشت

((حسين منزوی))

رفتی و

شانه های سُستِ اعتمادت

درپس تقدیرم

فصلی نو را ورق زد

فصلی به نام تنهایی!

که از رفتن تو آغاز

و تا مرگ احساسم

در بی اعتمادی ها امتداد دارد!

((سارا رضایی))

صدای عشق شدم، دیگران صفا کردند

که میگسار زیاد است، غمگساری نیست...

((مهدی فرجی))

با ما گفته بودند:

«آن کلامِ مقدس را

با شما خواهیم آموخت

لیکن به خاطرِ آن

عقوبتی جانفرسای را

تحمل می ‌بایدِتان کرد.»

عقوبتِ جانکاه را

چندان تاب آوردیم

آری

که کلامِ مقدسِمان

باری

از خاطر

گریخت!

((احمد شاملو))

گاهی اشکها

یک قدم

از سکوت

جلوتر می روند

تا حرفهای جامانده

پشت درها را

فریاد بزنند ...

((آرزو کاظمی))

ما بوی پیرهن را در جان ذخیره داریم

شاید نیاید از مصر هر روز کاروانی...

((مسیح کاشانی))

همه ی قافیه ها تابع زلفش بودند

چادرش را که به سرکرد، غزل ریخت به هم

((حمید رضا برقعی))

به گام‌های کَسان، می‌برم گمان که تویی

دلم زِ سینه برون شد ز بَس تَپید ، بیا ...!

((سیمین بهبهانی))

امروز

شعر من،تنهایی من است

واژه واژه بی تو بودن من است

اشک اندوه من است که

قطره قطره

در پای این وداع می چکد !

((فریبا سعادت))

یک گوشه از قلب هست

نمی‌دانم اسمش چیست...

جای دوست داشتن آدم‌هایی‌ست

که هیچ‌وقت نمی‌آیند...

((معصومه صابر))

اگر در رودخانه‌ای به دنیا می‌آمدم

با گرداب‌ها دوستی نمی‌کردم حتما

با سنگ‌ها دوست می‌شدم

به خاطر سادگی و صراحتشان.

اگر در برکه‌ای به دنیا می‌آمدم

با قورباغه‌ها دوستی نمی‌کردم

با جلبک‌ها دوست می‌شدم

به خاطر نوازش بی هیاهویشان.

اگر در جنگلی به دنیا می‌آمدم

با روباه‌ها دوستی نمی‌کردم حتما

با پلنگ‌ها دوست می‌شدم

به خاطر خیال‌پردازی‌های شاعرانه‌شان.

پنجاه وُ هشت سال پیش به دنیا آمده‌ام

نه در رودخانه, نه در برکه, نه در جنگل

در سرزمینی پر از گرداب‌های گیج کننده,

هیاهوی قورباغه‌ها, حیله‌ی روباه‌ها

برای همین است که

دوستان اندکم را

چنین دوست می‌دارم.

((حافظ موسوی))

دیدم که شاخه های درختان ِ خشک هم

از مِهر ِ آسمان ِ نگاهت ، شکوفه داد ...

((سیما اسعدی)).

این مردم

گاهی در تنهاییِ خود

از تشنگی سخن می‌گویند،

نگران‌اند

حق دارند.

این مردم

گاهی در ازدحامِ جهان

از قیامِ آب سخن می‌گویند،

نگران‌اند

حق دارند.

این مردم

گاهی در اندوهِ آدمی

از بارشِ نیزه و از گلوی بریده سخن می‌گویند

نگران‌اند

حق دارند.

حق دارند از تَحَکُم بی‌دلیلِ کلمات بترسند،

حق دارند از کیفرِ بی‌هودهٔ خستگی بترسند.

آنها برای اثباتِ صبوریِ خویش

نیازی به سوگندِ صبح و

صحیفهٔ نی‌نوا ندارند،

غریبانا...تو بگو!

این مردم خسته

چرا از همین مردمِ خسته می‌ترسند!؟

((سید علی صالحی)).

سلو‌ل‌ مان

سیاه و ساکت و سرد بود

گفتیم: کاش که پرنده‌ئی...

کلاغی آوردند.

سرودی می‌خواندیم- غار غار

بلند می‌شدیم- غار غار

دراز می‌کشیدیم – غار غار

همه ناگهان پر کشیدیم- غار غار، غارغار، غارغار

نگهبانان سر رسیدند

بال کلاغ را بوسیدند

و اتاقک‌ مان را

به بخش روانی سپردند.

((شمس لنگرودی)).

در آغوش هم
در این دایره بی پایان
من امتداد توام
یا تو امتداد منی!

دور از تو
فواره ی بی قرارم
پرپر می زنم
که از آسمان تهی
به خانه ی اولم برگردم

دست‌های تو
صبحی روشن اند
صبح جمعه‌ی پاییز
که زیر ملافه‌ ی سردی به موسیقی دوری گوش می‌ کنم

تو را به ترانه‌ها بخشیدم
به صدای موسیقی
به سکوت شکوفه‌ها
که به میوه بدل می‌شوند
و از دستم می‌چینند
تو را به ترانه‌ها بخشیدم

نوروز منی تو
با جان نو خریده به دیدارت می دوم
شکوفه های توام من
به شور میوه شدن
در هوای تو پر می کشم

می‌خواهم دوباره به دنیا بیایم
بیرون در، تو منتظرم بوده باشی
و بی‌ آنکه کسی بفهمد
جای بیداری و خواب را
به رسم خودمان درآریم

حکایت باران بی امان است
این گونه که من
دوستت می دارم
شوریده وار و پریشان
بر خزه ها و خیزاب ها
به بیراهه و راه ها تاختن
بی تاب، بی قرار
دریایی جستن
و به سنگچین باغ بسته دری سر نهادن
و تو را به یاد آوردن
حکایت بارانی بی قرار است
این گونه که من دوستت می دارم

امشب
دریاها سیاه اند
باد زمزمه گر
سیاه است
پرنده و گیلاس ها
سیاه اند
دل من روشن است
تو خواهی آمد

آخر به چه درد می خورد
آفتاب اسفند
این که جای پای تو را
آب کرده است

چرخ خیاطی!

چرخ کن

ژنده پارۀ روزهایم را و سکوت را

چرخ کن

باران و کویر را در گل هائی که سکوت کرده اند

دهانم را چرخ کن

تا از خیاطم نگویم

چگونه پیراهن مان را نابینا نابینا چرخ می کند

چگونه پیراهن سردمان را می دوزد.

از شمس لنگرودی

چرا ننویسم زیباست زندگی

وقتی دو کرکس را در عشق بازی شان دیده ام

چرا ننویسم زیبا نیست زندگی

وقتی تفنگ شکارچی

به صورتشان خیره بود.

از شمس لنگرودی

در هر ایستگاهی که پیاده شوی

کنار توام

این قطار

مثل همیشه در کف دستم راه می رود

از شمس لنگرودی

سوت بزنید

همان که سر از سنگر بیرون می‌کشد

دوست ماست

همان که شما او را می‌کشید.

ای عکس‌های من به چه درد می‌خورید

از ما کدام یک عاشق‌تر است

او که به خاطر یک سوت مرده است

یا من که به خاطر او می‌میرم.

ای عکس‌های تمام قد

شما از من یادگارید

یا من یادگار شمایم

دارم پیر می‌شوم

دارم پیر می‌شوم

رفیق مرا از روی زمین بردارید

عکس‌های من!‌

از شمس لنگرودی

نه نمی توانم فراموشت کنم

زخمهای من بی حضور تو، از تسکین سرباز می زنند

بالهای من تکه تکه فرو می ریزند

بره های مسیح را می بینم، که به دنبالم می دوند

و نشان فولوت تو را می پرسند

نه نمی توانم فراموشت کنم

خیابانها بی حضور تو

راههای آشکار جهنمند

تو پرنده ای معصومی، که راهش را در باغ حیات زندانی گم کرده است

تک صورتی ازلی بر رخسار تمام پیامبرانی

باد تشنه تابستانی، که گندم زاران رسیده در قدوم تو خم می شوند

آشیانه ی رودی از برف، که از قله های بهار فرو می ریزد

نه نمی توانم، نمی خواهم که فراموشت کنم!

تپه های خشکیده از پله های تو بالا می آیند

تا به بوی نفسهای تو درمان شوند و به کوهستان باز گردند

ماه هزار ساله، دست نوشته ی آخرش را برای تو می فرستد تا تصحیح اش کنی

نه نمی توانم فراموشت کنم

قزل آلای عصیانگری که به چشمه خود باز می رود

خونین شده در رودها که به جانب دریا روان است.

از شمس لنگرودی

پاییز است،

درختان بی برگ خواب...

و نبض برگ ها ایستاده....

گلدان کنار پنجره پژمرده....

پاییز تا میتواند سرمایش را

به رخ میکشد

امروز اما شاخه گلی را دیدم،که به دور از چشم پاییز روییده....

پاییز است....

اما دستی گرم است هنوز

از گرمای عشق....

دختری را میگویم که روزها شاملو میخواند،

و دیگر قارقار کلاغها

از دور سرش را به دوران

نمی اندازد....

دختری که هر روز گره میزند

رویاهایش را به

بال پرندگان مهاجر....

((غزل اقلیدی)

بر نمی گردند شعرها

به خانه نمی روند

تا برگردی و دست تکان دهی

روبانهای سفید را در کف شعرها ببین

که چگونه در باران می لرزند

روبانهای سفید پیچیده بر گل سرخهای بی تاب را ببین

بر نمی گردند شعرها، پراکنده نمی شوند

به انتظار تو در بارانی ایستاده اند

و به لبخندی، به تکان دستی دلخوشند

هیچ چیز با تو شروع نشد

همه چیز با تو تمام می شود

کوهستانهایی که قیام کرده اند

تا آمدنت را پیش از همگان ببینند

اقیانوسها که کف بر لب می غرند و به جویبار تو راهی ندارند

باد و هوا که در اندیشه اند، چرا انسان نیستند که با تو سخن بگویند

و تو! سوسن خاموش

همه چیزت را در ظرفی گذاشته به من داده ای

تا بین واژگان گرسنه قسمت کنم

هیچ چیز با تو شروع نشد

همه چیز با تو تمام می شود

جز نامم...

از شمس لنگرودی

ﺑﻲ ﭘﺎﻳﺎﻥ...
ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻳﻚ ﺭﻭﺯﻧﺪ

ﺗﻜﻪ ﺗﻜﻪ

ﻣﻴﺎﻥ ﺷﺒﻲ ﺑﻲ ﭘﺎﻳﺎﻥ...

از ﺷﻤﺲ ﻟﻨﮕﺮﻭﺩﻱ

می‌خواهم دوباره به دنیا بیایم
می‌خواهم دوباره به دنیا بیایم

بیرون در، تو منتظرم بوده باشی

و بی‌آنکه کسی بفهمد

جای بیداری و خواب را

به رسم خودمان درآریم

چه بود بیداری

که زندگی‌اش نام کرده بودند.

از شمس لنگرودی

عکس می گیرم
عکس می گیرم

از ضربات شعری

که بر من فرود آوردی

عکس می گیرم

از صبحی برفی در ملائی که تو تیربارانم کرده ئی

عکس می گیرم

از صدای تو، لبخندت، شکستن آوازم

و نشان می دهم

به کسی که شعر مرا می خواند

و باریکه ئی از ابر

در حیرت لبخندش موج می زند.

از شمس لنگرودی