وبلاگ شعر کوتاه_10

من زندگی را

به جای همه زندگی کرده‌ام...

دیوانه‌ای بودم

که می‌خواسته خوبِ دیگران باشد...!

اما حالا

دیوانه‌وار به دنبال خودم می‌گردم...

گم شده ام

در تاریک‌خانه‌ی سکوت...

((مژده شکوری))

اشک رازی‌ست

لب‌خند رازی‌ست

عشق رازی‌ست

اشک ِ آن شب لب‌خند ِ عشق‌ام بود.

□

قصه نیستم که بگوئی

نغمه نیستم که بخوانی

صدا نیستم که بشنوی

یا چیزی چنان که ببینی

یا چیزی چنان که بدانی…

من درد ِ مشترک‌ام

مرا فریاد کن.

□

درخت با جنگل سخن می‌گوید

علف با صحرا

ستاره با کهکشان

و من با تو سخن می‌گویم

نام‌ات را به من بگو

دست‌ات را به من بده

حرف‌ات را به من بگو

قلب‌ات را به من بده

من ریشه‌های ِ تو را دریافته‌ام

با لبان‌ات برای ِ همه لب‌ها سخن گفته‌ام

و دست‌های‌ات با دستان ِ من آشناست.

در خلوت ِ روشن با تو گریسته‌ام

برای ِ خاطر ِ زنده‌گان،

و در گورستان ِ تاریک با تو خوانده‌ام

زیباترین ِ سرودها را

زیرا که مرده‌گان ِ این سال

عاشق‌ترین ِ زنده‌گان بوده‌اند.

□

دست‌ات را به من بده

دست‌های ِ تو با من آشناست

ای دیریافته با تو سخن می‌گویم

به‌سان ِ ابر که با توفان

به‌سان ِ علف که با صحرا

به‌سان ِ باران که با دریا

به‌سان ِ پرنده که با بهار

به‌سان ِ درخت که با جنگل سخن می‌گوید

زیرا که من

ریشه‌های ِ تو را دریافته‌ام

زیرا که صدای ِ من

با صدای ِ تو آشناست.

((احمد شاملو))

شاید اگر تو

رنگ دیگری داشتی

من اینقدر پاییز نبودم

و اینقدر صدایم نمی ریخت!

((فرسا عمران))

سایه‌ ام بود ولی خسته‌تــر از پیکر ِ من

دل به ته‌مانده‌ی نوری که نمی‌تابد بست

تیر ِ غیبی که بنا بود مرا... خورد به او

سایه‌ ام از خود ِ من زودتـــر افتاد و شکست

((علیرضا آذر))

بگذار تو هم رفته باشی

بگذار همه رفته باشند

توفان عظیم

صدای ربوده را

باز نخواهد آورد

((هوشنگ ایرانی))

تو را

با رنگ کلمات ننویسم

چه کنم ؟

با عطر کلمات اگر نبوسمت

سر به کجا گذارم ؟

بانوی من

می سرایمت تمام عمر

می پیچمت لای طعم کلمات

بر رنگها و آهنگها

می رقصانمت

در چشم هام می غلتی

مروارید و زلال

می لغزی بر گونه هام

راه می افتی بر کاغذم

عطر نارنجی ات را

می پراکنی

رنگ می دوانی بر چهره ام

پرتقالی ام می کنی

نارنجی می شود

کلمات سیاه

آب می شوم

در دستهای تو

باز به خواب می روم

تو را می بینم

که می خندی صبح

و خورشید را

از شرق چشمهات

به کلماتم می بخشی

گل من

وسط هاش پاشو

خودت را بریز توی چشم هام

قطره قطره

آب شو

مثل باران

چتر نمی خواهم

تو را می خواهم

((عباس معروفی))

دهانم را دوختم

بر فريادي كه نمانده بود

و چشم دوختم

به نقطه‌اي كه دور مي‌شد

و به فريادم نمي‌رسيد

((شهاب مقربین))

در عهد معجزه به دنیا نیامده بودی

تا همچون العازر عیسی روح بدمد در کالبدت

روز دوم به خاک سپرده شدی و

فیزیوتراپیست دیگری جایت را پر کرد.

مرگْ اثر نیست:

از مناظره‌ی درون

منظره نمی‌افتد بر بوم

مناظره حل می‌شود در خودش

حتی محکوم به سرگردانی نخواهی شد

دماغه به رستگاری رسیده است.

مرگ به شکلی که تو انتخاب کردی

هفتمین ستاره را محو کرد.

شرم از برج ثورْ خون می‌گرید بر سنگ‌پایه‌ی میکل آنژ

مادران ماه اوت از نیمه ترک برداشته‌اند.

پيتِا اما سرپاست.

سوگواری در اثر

بر دیوارهای واتیکان می‌درخشد.

فراموشی به مرگ وفادارتر است

حتی خاطره‌های به‌جا‌مانده

از حقیقت روی برمی‌گردانند

تنها مادران ماه اوت بر سوگ پا می‌فشارند:

داغ را در لحظه‌های پس‌و‌پیش

تکثیر می‌کنند.

این‌که تو پیش از مرگ

گرهِ‌ سر ساندویچ را باز کردی

لقمه‌به‌لقمه لذت را به گرسنگی بخشیدی

مغایرتی ندارد با روح مصمم.

لازم نیست دیگری خودش را به «هادس» نزدیک کند

تا دم مرگْ میان مردگی و زندگی

دست‌و‌پا می‌زنند مادران ماه اوت.

تکرار در عمل ساده‌ترین روش بود

پذیرشت می‌کرد در بیمارستان‌ها

به هوش که می‌آمدی

هر بار بخشی از ابوالهول جایگزین اندام‌هایت شده بود:

با سرِ زن فریب می‌دادی و

بال‌های عقاب می‌دوید تا برسد به شانه‌هایت

بیرونِ دایره را نمی‌توانم درک کنم

داغی تا ابدیت رهسپار است

مادران ماه اوت از دوزخ گذشته‌اند

پيتِا پا می‌فشارد

در سوگواری مریم بر جنازه‌ی فرزندش

((کتایون ریزخراتی))

دراندیشه ی

عشقی دیرین

سکوتی ماتم زده

میان راهروهای فرسوده ی قطاری که

در عبور از جاده های آهنی

هق هق نفسهایش

باهرسوت شمرده ..،

وخاطره ها

ریل می شوند

زیر قدمهای لنگانش....

((سارا رضایی))

ما نسل نفرین شده ی

لحظه های تهوع

از عفونت لبهای سرخیم

که بوی گند خیانتمان

گم شده در بوی تند ماتیکها..!

در شبهای بی طلوع

که هوس

به نام عشق قی می شود

در رطوبت چندش آور بسترها

دودتلخ آخرین سیگار

تنها تسلای رهایی

از هرزه خانه هایی ست

که بوی نا می دهند ...!

((سارا رضایی))

حضورت اتفاقی ست که نمی افتد

و من خسته از انتظار

اشتیاق دیدنت را زیر خروارها آرزو دفن می کنم

دلگیر نشو

زمین هر چقدر گرد باشد

باز هم به تو نمی رسم

خسته ام

خسته تر از این که بنشینم

و برایت تعریف کنم

نبودنت چه به روزم آورده

آن قدر که

خیال بودنت هم دردی از من دوا نمی کند

حوصله ی اندوه سر آمده

قصه را بی آغاز

به سرانجام می برم

و کلمه های اضافی را دور می ریزم

این رفتن

آمدن ندارد

((روشنک آرامش))

هر لحظه تو را با دگران گفت و شنیدی

وز دور، منِ خسته به حسرت نگرانت ...

((خواجوی کرمانی))

و کلامی مهربان

در نخستین دیدارِ بامدادی...

فغان که در پسِ پاسخ و لبخند

دلِ خندانی نیست.

((احمد شاملو))

همزاد چشم‌های توام

در بازتاب آشوب که پس زده‌ست

پشت‌دری‌های قدیمی را و نگران‌ست.

آرامشی نمانده که بر راه شیری بگشاید.

و روشنای بی‌ تردیدت

از سرنوشتم اندوهگین می‌شود

دنیا اگر به شیوه‌ی چشم تو بود

پهلو نمی‌گرفت بدین اضطراب.‌
‌
‌
(‌(محمد مختاری))

شعر پشتِ شعر

می گیرانم به لب

شبیه ِ تنهایی ِ مردانی شده ام

که پیاده رو ها را

سیگار پشتِ سیگار

گریه نمی کنند!

((مهدیه لطیفی))

نه تبسم، نه اشاره، نه سوالی، هیچ چیز

عاشقی چون من فقط او را تماشا می‌کند...

((کاظم بهمنی))

مرا لحظه‌ اى تنها مگذار

مرا از زره ِ نوازش‌ات رويين تن کن…

من به ظلمت گردن نمي‌نهم

جهان را همه در پيراهن ِ کوچک ِ

روشن‌ ات خلاصه کرده‌ام !

((احمد شاملو))

دستی به نیمه تن خود می‌کشم

چشم‌هایم را می‌مالم

اندامم را به دشواری به یاد می‌آورم

خنجی درون حنجره‌ام لرزشی خفیف

به لب‌هایم می‌دهد:‌

_نامم چه بود؟

اینجا کجاست؟
‌

((محمد مختاری))

جُرمی ندارم بیش از این

کز دل هــوا دارم تــو را...

((مولانا))

دوستت دارم هایت

بالهای منند

و اکنون

آنقدر بال دارم

که می توانم

جای همه ی پرندگان جهان

پرواز کنم ...

((آرزو کاظمی))

برای داشتنت

سکوت ثانیه ها را

می شکنم

در قاب شیشه ای انتظار!

ومی دانم که

با آمدنت

بند

بندِ

کوچه پراز بهار

و با هر قدمت

پیله ای از تنهایی

پروانه می شود!

تومی آیی

چرت آسمان درهوای تو می پرد

ابرها نم نم می بارند

و عشق چون غزلی سبز

قد می کشد

پشت نگاه مرطوبمان..!

((سارا رضایی))

آمدن بهار

که تصادفی نبود

آنقدر از لبانت

شعر چیدم

که جوانه ها

هر سویی

روییدند...

((آرزو کاظمی))

او شعر می‌ نویسد،

یعنی او دست می‌نهد

به جراحاتِ شهرِ پیر

یعنی او قصه می‌کند

به شب از صبحِ دلپذیر....

((احمد شاملو))

هزار باره هم

مرگ سراغم را بگیرد

عشق

درون سلول‌های من

خیال مردن ندارد...

((آرزو کاظمی))

فکر می کردم در این ظهر تابستانی

همان تاپ سفیدت را

که مثل تکه ای ابر می نشیند

بر نیم تنه ی آفتاب

بر تن کرده باشی

اما تو باز هم

غافلگیرم کرده ای

با این ساتن نازک قرمز

و چند تشبیه دست اول را روی دستم گذاشته ای

من را به شب عید می بری

به ماهی سرخ سه دمی که در تنگی بلور می رقصد

به عصر ولنتاین

و شاخه رزی فرانسوی که فروشنده قیمتش را بالا برده

آری

تنها تو می توانی

اینگونه در شعرهای من

دو فرهنگ را به زیبایی به هم گره زنی

((محسن حسینخانی))

بعد از تو باز عاشقی و باز... آه، نه!

این داستان به نام تو این‌‌جا تمام شد

((حسین منزوی))

و چشم‌ های همسرم سارا را برای همین دوست دارم

و دست‌هایش را

که مرگ‌های مرا منصرف می‌سازد

که من مسافر باغ‌ های سبز نمی‌ توانم باشم به تنهایی

که زود دلم می‌ گیرد.

((هرمز علیپور))

روزی که از گوشه ی چشمانت

اشک

از کنج لبت

لبخند

واز سرانگشتانت

نوازش

چکید

آن روز

"تولد عشق " است !

((فرشته محمودی))

مرزی نمی شناسد

افق نگاهت

بال می گشایم

در آسمانی

به بلندایِ

یلدایِ نبودنت...

تا کجای بی کرانِ شاعرانه ها

هم پرواز خواهیم بود...؟

((مژده شکوری))

دلم گرفته است

و کسی نمی‌داند

آنکس که رفته باز می‌گردد یا نه

و کسی نمی‌داند کدام خانه

چراغش دیرتر خاموش می‌شود

دلم گرفته است عزیزم

و فرق ندارد

چه ساعتی از صبح

یا ظهر

یا عصر

یا شب به خانه بروم

وقتی نباشی

تا برایم از عطر به‌لیمو حرف‌ها بزنی...

((صابر ساده))

تا چشم می گشایی

پرده ی سیاه "شب"

کنارمی رود

از انعکاس لبخندت

"آفتاب"

می درخشد

و"گلها"

بی محابا عاشق می شوند...

((سارا رضایی))

عشق پیدا تر از آن است که پنهان ماند

به جنون،رنگ تماشا نزنم؟ممکن نیست

((رضا احسان پور))

گفتم: «بِدَوم تا تو همه فاصله‌ها را»

تا زودتر از واقعه گویم گِله‌ها را

((محمد علی بهمنی))

ای فکر جذام گرفته

کلاف سر در گم ات را

به گور که می سپاری

که در باور علف های هرز

به سرزمین مغزهای مرده

سلام می دهی

برگرد

برگرد

دیگر

نه ایوبی مانده

و نه گیسوی زنی

تا صدای شیون تمام زنان جهان باشد

((فرناز جعفرزادگان))