نمونه اشعار:مهدی سهیلی

به نامردمان مهر كردم بسي نچيدم گل مردمي از كسي بسا كس كه از پا در افتاده بود سراسر توان را زكف داده بود نه نيروش در تن، نه در مغز، راي دو دستش گرفتم كه خيزد بپاي چو كم كم به نيروي من پا گرفت مرا در گذرگاه، تنها گرفت ـ بحيلت گري خنجري […]

واي … صد واي … اختر بختم پدرم، آن صفاي جانم مرد مرگ آن مرد، ناتوانم كرد چكنم؟ بعد از او توانم مرد هر پدر، تكيه گاه فرزندست *** ناله، بي او چگونه سر نكنم؟ او بمن شوق زندگاني داد نيست شد تا مرا توان بخشيد پير شد، تا بمن جواني داد او خداوند ديگر

بچه ها! آرام بابا حرف دارد با شما بي صدا باشيد اي دلبند فرزندان من! باش ما دارم سخن، اي همسفرهاي پدر! اي « سهيلم » ـــ اي « سهيلا » ـــ اي « سها » ـــ « سامان » من ! *** من ميان خنده هاتان زندگي را يافتم كيمياي زندگي در نور لبخند

در آن ايام، خاك فتنه خيز مكه، يعني مهد بدكاران درون ظلمت جهل و تباهي دست و پا ميزد توانگر، آتش حسرت بجان بينوا ميزد ستمكش، بر در هر خانه دست التجا ميزد شبانگاهان ـ نوائي غم فزا در ناي مرغ شب گره ميخورد سحرگاهان خروس صبح اگر ميخواند ـ گروهي تيره جان بي سعادت

من درختي بودم پاي تا سر همه سبز همه سر سبز اميد همه سرمست بهار كه به9 هر شاخه ي من نغمه ي فروردين بود و به امداد سبكپويه نسيمي ناگاه ـــ برگ برگم همه را مشگر صحرا بودند بزم ما رنگين بود *** در شبان مهتاب در دل حجله ي دشت ـــ بوسه ميزد