یکم می سال 1945، روزی سرنوشت‌ساز در تاریخ جنگ جهانی دوم و اروپا بود. در این روز، ارتش سرخ شوروی پس از نبردی طاقت‌فرسا و خونین، کنترل کامل بر ویرانه‌های برلین، پایتخت آلمان نازی را به دست گرفت. ورود سربازان شوروی به قلب رایش سوم، نه تنها نمادی از شکست قطعی آلمان هیتلری بود، بلکه نقطه عطفی در پایان یکی از تاریک‌ترین و مخرب‌ترین جنگ‌های تاریخ بشر به شمار می‌رفت.
یکم می سال 1945، روزی سرنوشت‌ساز در تاریخ جنگ جهانی دوم و اروپا بود. در این روز، ارتش سرخ شوروی پس از نبردی طاقت‌فرسا و خونین، کنترل کامل بر ویرانه‌های برلین، پایتخت آلمان نازی را به دست گرفت. ورود سربازان شوروی به قلب رایش سوم، نه تنها نمادی از شکست قطعی آلمان هیتلری بود، بلکه نقطه عطفی در پایان یکی از تاریک‌ترین و مخرب‌ترین جنگ‌های تاریخ بشر به شمار می‌رفت.
از اواسط آوریل 1945، ارتش سرخ شوروی با عزمی راسخ و نیرویی عظیم، به سوی برلین پیشروی می‌کرد. مقاومت سرسختانه نیروهای آلمانی، متشکل از بقایای ارتش، نیروهای اس‌اس و جوانان و سالمندان بسیج‌شده، نتوانست سیل خروشان ارتش شوروی را متوقف کند. خیابان به خیابان، خانه به خانه، نبردی تن به تن و وحشیانه در گرفت. برلین، شهری که زمانی مظهر قدرت و غرور نازی‌ها بود، اکنون به میدان جنگی تمام‌عیار و جهنمی سوزان بدل شده بود.
در حالی که صدای توپخانه و انفجار بمب‌ها لحظه‌ای قطع نمی‌شد، سربازان شوروی با روحیه بالا و انتقام‌جویی از جنایات نازی‌ها، به پیش می‌تاختند. آن‌ها با عبور از موانع، سنگرها و خرابه‌های ناشی از بمباران‌های متفقین، به تدریج کنترل نقاط استراتژیک شهر را به دست می‌گرفتند.
یکم می 1945، روزی بود که پرچم سرخ با داس و چکش، نماد اتحاد جماهیر شوروی، بر فراز ساختمان رایشستاگ، پارلمان آلمان، به اهتزاز درآمد. این تصویر، که به سرعت در سراسر جهان منتشر شد، نه تنها نشان‌دهنده سقوط نهایی برلین بود، بلکه مهر تاییدی بر پیروزی متفقین و شکست کامل آلمان نازی محسوب می‌شد.
ورود ارتش سرخ به برلین، تنها یک پیروزی نظامی نبود؛ این رویداد، پایان یک ایدئولوژی نفرت‌پراکن و نژادپرستانه را نیز نوید می‌داد. حکومت نازی، که با وعده‌های دروغین عظمت و برتری نژادی، جهان را به آتش کشیده و مسئول کشتار میلیون‌ها انسان بی‌گناه بود، سرانجام در پایتخت خود و در زیر چکمه‌های سربازان دشمن، به پایان رسید.
در همین روز، در حالی که ارتش سرخ کنترل برلین را تثبیت می‌کرد، آدولف هیتلر، رهبر خودکامه آلمان نازی، در پناهگاه زیرزمینی خود دست به خودکشی زد. او که نمی‌خواست به دست دشمنانش اسیر شود، با مرگ خود، پایانی تراژیک و ننگین بر زندگی و حکومت خود رقم زد.
سقوط برلین و ورود ارتش سرخ به این شهر، نقطه پایانی بر جنگ جهانی دوم در اروپا نبود، اما ضربه‌ای مهلک بر پیکره رژیم نازی وارد کرد و راه را برای تسلیم بی‌قید و شرط آلمان در روزهای آتی هموار ساخت. یکم می 1945، نه تنها یادآور شجاعت و فداکاری سربازان ارتش سرخ است، بلکه نمادی از پیروزی اراده ملت‌ها بر ظلم و استبداد و امید به جهانی صلح‌آمیزتر و عادلانه‌تر به شمار می‌رود. این روز، برای همیشه در تاریخ به عنوان روزی که چنگال سرخ بر قلب رایش فرود آمد و کابوس جنگ در اروپا به پایان نزدیک شد، ثبت خواهد شد.
