وبلاگ

جنگل ها، ریه های زمین، در حال نابودی هستند. هر روز، درختان سرسبز و تنومند قربانی بی رحمی بشر می شوند. اره های برقی، مانند شمشیرهای مرگبار، قلب جنگل ها را می شکافند و درختان را یکی پس از دیگری به زمین می اندازند. صدای پرندگان و جیرجیرک ها جای خود را به صدای گوش خراش اره ها و شکسته شدن شاخه ها داده است.

تخریب جنگل ها، مانند زخمی عمیق بر پیکر زمین، در حال گسترش است. درختان، که زمانی همچون نگهبانان محافظت از طبیعت بودند، اکنون به تنه های بی جان تبدیل شده اند. ریشه های عمیق آنها که زمانی زمین را در آغوش می گرفتند، اکنون از خاک بیرون کشیده شده و به یادگار غم انگیزی از زندگی گذشته تبدیل شده اند.

این تخریب، نه تنها خانه های حیوانات را نابود می کند، بلکه تعادل ظریف اکوسیستم را بر هم می زند. گونه های بی شماری که به این جنگل ها وابسته بودند، اکنون در معرض خطر انقراض قرار دارند. پرندگان آوازخوان، که زمانی جنگل را با موسیقی خود پر می کردند، اکنون به دنبال پناهگاهی امن هستند. جوندگان کوچک و خزندگان، که در سایه درختان زندگی می کردند، اکنون در معرض آفتاب سوزان و طعمه شکارچیان قرار دارند.

اما این فقط حیوانات نیستند که رنج می برند. جوامع انسانی نیز از تخریب جنگل ها آسیب می بینند. درختان، که همچون سپری در برابر طوفان ها و سیلاب ها عمل می کردند، اکنون دیگر وجود ندارند. باران های شدید، خاک حاصلخیز را می شویند و سیلاب ها را به جوامع نزدیک می آورند. مردم، که زمانی از میوه های جنگل تغذیه می کردند و از چوب آن برای ساختن خانه هایشان استفاده می کردند، اکنون با ناامیدی به آینده ای نامعلوم نگاه می کنند.

این یک فاجعه است، نه فقط برای طبیعت، بلکه برای بشریت. جنگل ها، که زمانی همچون پناهگاهی امن برای تنوع زیستی و ثبات اقلیمی بودند، اکنون به صحنه ای از نابودی تبدیل شده اند. اما هنوز هم امیدی وجود دارد. هنوز هم زمان برای محافظت از جنگل های باقی مانده و احیای آنچه از دست رفته است، وجود دارد. ما می توانیم با کاشتن درختان جدید، ترمیم اکوسیستم ها و ایجاد آینده ای پایدار برای نسل های آینده، به جنگلی که زمانی بود بازگردیم.

این وظیفه ماست که از جنگل ها محافظت کنیم و از تخریب بیشتر جلوگیری کنیم. درختان، که همچون برادران و خواهران ما هستند، نیاز به کمک ما دارند. بیایید دست به دست هم دهیم و صدای جنگل ها شویم، تا شاید بتوانیم زمین را از این فاجعه نجات دهیم.

***

ابوالقاسم کریمی

ورامین

24/دی/1402