ای زمین
ای زمین پرمهر
ای تنها خانه ما
ای مادر مهربان
چرا لبخند سبزت رنگ پریده شده
چرا آبی زلالت خاکستری شده
چه کسی بر تن نحیف تو زخم زده
چرا جنگل هایت طراوت دیروز را ندارند
چرا تو را غمگین و پر از خشم می بینم
چه کسی بر مهربانی بی منت تو ستم کرده
ای زمین
ای مادر زیبا
آسمانت پوشیده از دود و غبار است
دریاچه هایت نفس هایشان به شماره افتاده
رودخانه های پرآب تو حالا به جویباری انباشته از زباله تبدیل شده
جنگلهایت ، هر روز کوچکتر می شوند
ای زمین
ای تنها خانه ما
من صدای ناله حیوانات را میشنوم ، که انسان را نفرین میکنند
من میبینم که پرندگان ، با چشمان نفرت بار به انسان می نگرند
من می دانم که ماهیان دریا ، دعا میکنند که از پنجه آلوده انسان نجات بیابند
من مطمئنم که حتی باران
انسان را دوست ندارد
ای زمین
ای سیاره پر مهر
کاش آدمیان صدای فریاد خاموش طبیعت را بشنوند
کاش قبل از دیر شدن ، به اشتباهات خود ، پی ببرند
کاش نسل های آینده ، بیشتر از ما برای نجات گونه ها تلاش کنند
ای زمین
ای پناهگاه ما
بر آدمیان یادآوری باش
که چاره ای ندارند ،
باید از خواب غفلت بیدار شوند
باید به خود بیایند
به آنها بگو
هیچ راهی
جز نجات باقی نمانده است
هیچ گریزی از پذیرش مسئولیت نیست
هیچ راه فراری جز جبران اشتباه نیست
ای زمین
ما انسانها با حرص و طمع خود ، به بزرگترین دشمن طبیعت تبدیل شدهایم
ما به خود ، نسل آینده و تمام جانداران خیانت کرده ایم
ای آدمیان
ای آدمیان خواب آلود
این پیام مادر ما ، زمین است
هنوز هم فرصت باقی هست
به خیانت های خود ادامه ندهید
اکوسیستم را تخریب نکنید
زندگی را آلوده نکنید
با تولید کمتر زباله و بازیافت آن ، با کاشتن درخت ، و حتی با انجام دادن کار های کوچکی مثل اسراف نکردن انرژی ، به جنگ اشتباهات خود بروید به جنگ اشتباهاتی که باعث تغیرات اقلیمی شده است
آری
هنوز هم دیر نیست
اما باید بیدار شویم
و چشمانمان را خوب باز کنیم
و واقعیت ها را ، آنگونه که هست ، ببینیم.
ابوالقاسم کریمی
۹/شهریور/۱۴۰۳
ورامین
