بیستم آوریل 1802: روز سیاه کربلا؛ تهاجم وحشیانه وهابیون به حرم امام حسین (ع)
بیستم آوریل سال 1802 میلادی، مصادف با هجدهم ذی‌الحجه سال 1216 هجری قمری، روزی خونین و اندوهناک در تاریخ شهر مقدس کربلا و شیعیان جهان به شمار می‌رود. در این روز، گروهی از وهابیون متعصب و افراطی از حجاز، به این شهر مقدس حمله کردند و با اقدامی ددمنشانه و بی‌سابقه، به قتل عام زائران بی‌دفاع و هتک حرمت بارگاه ملکوتی امام حسین (علیه‌السلام) پرداختند. این فاجعه هولناک، عمق کینه و تعصب فرقه‌ای را آشکار ساخت و زخم عمیقی بر پیکر جهان اسلام وارد کرد.
در سحرگاه آن روز شوم، هزاران نفر از وهابیون مسلح، به رهبری عبدالعزیز بن محمد بن سعود، به شهر کربلا یورش بردند. در آن زمان، بسیاری از زائران از نقاط مختلف برای زیارت مرقد مطهر امام حسین (ع) و گرامیداشت عید غدیر خم در این شهر حضور داشتند. مهاجمان، بدون هیچ رحم و انصافی، به کشتار بی‌رحمانه مردم پرداختند. زنان، کودکان و سالخوردگان نیز از تیغ بی‌رحم آنان در امان نماندند.
آنچه این فاجعه را دردناک‌تر می‌سازد، هتک حرمت حرم مطهر امام حسین (ع) بود. وهابیون، با ورود به داخل حرم، به غارت و تخریب پرداختند. آن‌ها اشیاء قیمتی، فرش‌ها، شمعدان‌ها و هر آنچه را که یافتند، به یغما بردند و با بی‌حرمتی تمام، به ساحت مقدس اهل بیت (علیهم‌السلام) اهانت کردند. نقل شده است که آن‌ها حتی قصد تخریب گنبد و بارگاه مطهر را نیز داشتند، اما به دلیل مقاومت اندک مدافعان حرم و طولانی شدن کشتار، از این اقدام بازماندند.
تعداد دقیق قربانیان این حمله وحشیانه مشخص نیست، اما مورخان و شاهدان عینی، آمار بسیار بالایی از کشته‌شدگان را ذکر کرده‌اند. برخی منابع، تعداد شهدا را تا چند هزار نفر تخمین می‌زنند. این کشتار بی‌رحمانه، نه تنها جان انسان‌های بی‌گناه را گرفت، بلکه احساسات میلیون‌ها مسلمان در سراسر جهان را جریحه‌دار کرد و موجی از خشم و انزجار را برانگیخت.
تهاجم وهابیون به کربلا در سال 1802، نمونه‌ای آشکار از تعصب کور و برداشت‌های افراطی از دین بود. آن‌ها با تکفیر مسلمانان دیگر و مباح دانستن خون و مال آن‌ها، دست به چنین جنایات هولناکی زدند. این حادثه تلخ، ضرورت هوشیاری در برابر فرقه‌گرایی و افراط‌گرایی را بیش از پیش آشکار می‌سازد و تأکید می‌کند که وحدت و همدلی میان مسلمانان، تنها راه مقابله با چنین فتنه‌هایی است.
یادآوری این روز سیاه در تاریخ، نه تنها برای زنده نگه داشتن یاد و خاطره شهدای مظلوم کربلا، بلکه برای عبرت‌آموزی از گذشته و جلوگیری از تکرار چنین فجایعی در آینده ضروری است. ما باید با ترویج فرهنگ تسامح، گفت‌وگو و احترام متقابل میان پیروان مذاهب مختلف اسلامی، در برابر هرگونه تلاش برای ایجاد تفرقه و خشونت ایستادگی کنیم.
حادثه کربلا در سال 1802، لکه ننگی بر پیشانی کسانی است که به نام دین، دست به کشتار و بی‌حرمتی به مقدسات می‌زنند. روح شهدای مظلوم این فاجعه شاد و یادشان گرامی باد. امید است که جهان اسلام هرگز شاهد چنین روزهای تاریکی نباشد.
