اول اردیبهشت درگذشت ملک الشعرا بهار
اول اردیبهشت، سالروز خاموشی ستاره‌ای درخشان در آسمان ادب و سیاست ایران، محمدتقی بهار، ملقب به ملک‌الشعرای بهار است. او که در سال ۱۲۶۵ خورشیدی در مشهد دیده به جهان گشود، در اول اردیبهشت ۱۳۳۰ در تهران، پس از عمری پربار در عرصه شعر، ادب، روزنامه‌نگاری و سیاست، دار فانی را وداع گفت.
بهار، بی‌شک، یکی از بزرگترین شاعران و ادیبان تاریخ معاصر ایران به شمار می‌رود. لقب “ملک‌الشعرا” که در دوران مشروطه به او اعطا شد، گواهی بر تسلط بی‌نظیر او بر فنون شاعری و جایگاه والایش در میان اهالی ادب بود. او شاعری توانا در سرودن انواع قالب‌های شعری از قصیده و غزل گرفته تا مثنوی و قطعه بود و در هر قالبی، آثار ماندگاری از خود به یادگار گذاشت.
شعر بهار، آینه‌ای تمام‌نما از تحولات سیاسی و اجتماعی عصر اوست. او که خود از فعالان برجسته جنبش مشروطه بود، در اشعارش به مسائل مهمی همچون آزادی، عدالت، وطن‌پرستی و مبارزه با استبداد پرداخت. اشعار حماسی و ملی او، همچون “ای ایران”، شور و هیجان وطن‌دوستی را در دل‌ها زنده می‌کند و همچنان از محبوبیت فراوانی برخوردار است.
علاوه بر شاعری، بهار ادیبی محقق و پژوهشگری ژرف‌اندیش بود. او با تسلط بر زبان‌های فارسی، عربی و فرانسه، به تحقیق و تصحیح متون کهن پرداخت و آثار ارزشمندی در زمینه تاریخ ادبیات و زبان‌شناسی از خود به جای گذاشت. تصحیح “تاریخ سیستان”، “مجمل التواریخ و القصص” و “احوال فردوسی” از جمله خدمات ارزشمند او به فرهنگ و ادب فارسی است.
بهار، روزنامه‌نگاری آزاده و روشنفکری متعهد نیز بود. او با انتشار روزنامه‌هایی چون “نوبهار” و “تازه بهار”، به روشنگری افکار عمومی پرداخت و در دفاع از آزادی بیان و حقوق ملت، همواره پیشگام بود. مقالات او، سرشار از تحلیل‌های دقیق و نقدهای سازنده نسبت به مسائل سیاسی و اجتماعی زمانه بود.
درگذشت ملک‌الشعرای بهار، ضایعه‌ای جبران‌ناپذیر برای فرهنگ و ادب ایران بود. او نه تنها یک شاعر بزرگ، بلکه یک روشنفکر دلسوز و یک وطن‌پرست واقعی بود که عمر خود را وقف اعتلای ایران و زبان فارسی کرد. اول اردیبهشت، فرصتی است تا یاد و خاطره این بزرگمرد تاریخ معاصر ایران را گرامی بداریم و با مرور آثار ارزشمند او، با اندیشه‌ها و آرمان‌هایش تجدید میثاق کنیم.
یادش جاودان و نامش نیک باد.
